Σα να 'ναι χτες που έπαιρνα συνέντευξη από τον παλαίμαχο κομμουνιστή του χωριού μου, τον αείμνηστο Κώστα Πλακωτάρη, που έγραψε κι αυτός ιστορία στα δίσεκτα χρόνια και τον ρώτησα: «Μπάρμπα Κώστα, δεν μετάνιωσες καθόλου που δέκα έξι χρόνια από τη ζωή σου τα έφαγες σε φυλακές και ξερονήσια;». Και τι μου είχε απαντήσει; «Κι αν ξαναγεννιόμουν τα ίδια θα έκανα για το δίκιο, την αξιοπρέπεια και τόσα άλλα. Όχι δε, μετάνιωσα και είμαι υπερήφανος. Κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος».
Κανένας αγώνας, λοιπόν, δεν πάει χαμένος από το στόμα ενός κομμουνιστή που έδωσε τις δικές του μάχες, ατομικά ή συλλογικά, για αξίες και ιδανικά που ήταν και είναι ζητούμενα.
Τη φράση του αυτή θυμήθηκα μετά την τελευταία, ομόφωνη παρακαλώ, απόφαση του δημοτικού συμβουλίου, να πει, επιτέλους, ένα βροντερό όχι στην εξόρυξη αντιμονίου. Ενός αντιμονίου που μας απασχόλησε και ταλαιπώρησε τον τελευταίο καιρό και ήταν σχεδόν στην ημερήσια διάταξη. Η σπίθα που άναψε στην αρχή, καθώς δεν ξέραμε και πού πάνε τα τέσσερα και δεν είχαμε ιδέα για επιπτώσεις και συνέπειες, έγινε φωτιά και πυρκαγιά και στο τέλος μπουρλότο.
Λίγοι ήταν οι «ψαγμένοι» που ήταν ενήμεροι για το τι σημαίνει αντιμόνιο, αλλά κυρίως για τις συνέπειές του στην καθημερινότητά μας. Βλέπετε είναι από τα πράγματα που δεν ασχολούμαστε και έχουμε μαύρα μεσάνυχτα. Κάτι είχε ακουστεί για τις εξορύξεις στην περιοχή τα περασμένα χρόνια, αλλά ποιος τα θυμόταν... Να όμως που, ευτυχώς, και έχουμε και κάποιους πιο ανήσυχους που μπορεί να αποτελούν μειοψηφία, αλλά ξέροντας κάτι παραπάνω…
Οι πρώτες αντιδράσεις ήταν χαλαρές, αλλά στη συνέχεια με την διαρκή ενημέρωση αρχίσαμε να μπαίνουμε στο νόημα. Με έρευνα και ενημέρωση που δεν περιορίστηκε στα όσα βλέπει η πεθερά, αλλά και τι κρυβόταν κάτω από το χαλί. Και έτσι ξεκίνησε μια ειρηνική εκστρατεία από ειδικούς για να μάθουμε κι εμείς οι ανίδεοι τι θα σήμαινε μια τέτοια επένδυση. Και η ενημέρωση όχι με λόγια του αέρα αλλά συγκεκριμένη, από ειδικούς επιστήμονες.
Έτσι ο κόσμος άρχισε να καταλαβαίνει τι θα γινόταν και ξεκίνησαν οι αντιδράσεις. Ατομικά αρχικά και στη συνέχεια, εκτός από λίγους και με επιφυλάξεις, από την πλειοψηφία του δημοτικού συμβουλίου, με θυελλώδη τρόπο. Τσουνάμι σκέτο με συγκεντρώσεις στην πλατεία, με ψηφίσματα και διαμαρτυρίες από συλλογικότητες. Κανείς δεν έμεινε ασυγκίνητος. Και προχτές η φωνή του λαού ακούστηκε τοπικά με την ομόφωνη απόφαση του συμβουλίου. Το κυριότερο όμως είναι τι θα πει η Αθήνα. Ας έχουν υπόψη τους εκεί στο κλεινόν άστυ ότι κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
