Τι άλλο θυμήθηκα, καθώς διανύουμε το καλοκαίρι, με αφορμή και το χτεσινό χρονογράφημα: Θυμήθηκα λοιπόν πώς αντιμετώπιζαν τη ζέστη αρκετά χρόνια πριν, προτού ανακαλυφτούν οι ανεμιστήρες και τα κλιματιστικά που, τώρα πια, κάποιο από τα δύο είναι σχεδόν σε όλα τα σπίτια.
Κατ΄ αρχήν ήταν οι βεντάλιες, κυρίως γιαπωνέζικες ή κινέζικες, που έφερναν από τα ταξίδια τους οι ναυτικοί και που χρησιμοποιούνταν κυρίως από κυρίες, για να κάνουν αέρα στα πρόσωπά τους που ίδρωναν και ξαναίδρωναν. Οσες βέβαια δεν είχαν βεντάλιες, περιοριζόταν σε κανένα χαρτόνι ή κάποιο περιοδικό ή ακόμα και κανένα μαντηλάκι, τα οποία κινούσαν μπροστά στο πρόσωπό τους για να δροσίζονται. Πάντως οι βεντάλιες απέπνεαν και κάποια… αριστοκρατία.
Αυτά την ημέρα, γιατί τη νύχτα τα δεδομένα άλλαζαν. Οι πιο μεγάλοι, κυρίως άνδρες, έβγαζαν ένα καναπεδάκι ή ντιβανάκι στο μπαλκόνι ή στην αυλή τους και άραζαν εκεί να κοιμηθούν με σεντόνι τον έναστρο ουρανό και με φυσικό κλιματισμό τον καθαρό αέρα. Και αυτό ήταν κάτι πολύ συνηθισμένο. Σε όλες σχεδόν τις αυλές ή στα μπαλκόνια, τα «γιατάκια» αυτά έμεναν εκεί, καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού, να υποδέχονται το βράδυ τους κουρασμένους ξωμάχους της ζωής. Και θυμάμαι ακόμα πόσες φορές, εμείς τα παιδιά γκρινιάζαμε, γιατί θέλαμε να κοιμηθούμε κι εμείς έξω σε αυτά τα «γιατάκια», αλλά ήταν απαγορευμένο δια ροπάλου. Τι γκρίνια και τι κλάμα ρίχναμε… Όμως, άδικα των αδίκων.
Ηταν μια άλλη φάση των καλοκαιριών εκείνων των χρόνων, αλλά χωρίς καύσωνες, όταν δεν υπήρχαν ανεμιστήρες και κλιματιστικά και θα πρέπει να ήταν πολύ όμορφα. Οι περισσότεροι όμως από εμάς δεν μας «έκατσε» να γευτούμε εκείνη τη χαρά…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
