Από τα μικράτα μου, από το Δημοτικό, παρακολουθώ τα πολιτικά πράγματα και η αιτία μάλλον ήταν ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου ο οποίος όταν κατέβαινε στη Χώρα έφερνε στο σπίτι την «Αυγή» ή τη «Δημοκρατική Αλλαγή». Όταν πήγα κι εγώ στο Γυμνάσιο αγόραζα και τα «Νέα» ή το «Βήμα». Και θυμάμαι ότι από τότε υπήρχε μια όσμωση των κομμάτων που ήταν απέναντι στη λεγόμενη Δεξιά, που τότε την εκπροσωπούσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με την ΕΡΕ. Και τα κόμματα αυτά ήταν του λεγόμενου προοδευτικού δημοκρατικού τόξου. Επειδή τον καιρό εκείνο γίνονταν τέρατα και σημεία από το Παλάτι και το παρακράτος. Τι να θυμηθείς, τις εκλογές βίας και νοθείας του ‘61, τη δολοφονία του Λαμπράκη και τόσα άλλα;
Έτσι υπήρχε μια, ας την πούμε, καλόπιστη ανοχή μεταξύ των κομμάτων και συγκεκριμένα της Ένωσης Κέντρου και της ΕΔΑ. Και δεν ήθελε το ένα να βγάλει το μάτι του άλλου. Μάλιστα στις εκλογές του ‘64 η ΕΔΑ δεν κατέβασε υποψηφίους σε ολόκληρη τη Χώρα για να μπορέσει να κερδίσει αυτοδυναμία η Ένωση Κέντρου.
Και μεταδικτατορικά, όμως, υπήρχε μια συμπάθεια, ας πούμε, μεταξύ των αριστερών κομμάτων και μάλιστα και συνεργασία, μια φορά ακόμα και με το ΚΚΕ που γενικά ήταν αρνητικό. Όταν ανέβηκε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία όλοι οι αριστεροί χαρήκαμε γιατί έφερε καινούργιο αέρα στην πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα.
Όμως το ΠΑΣΟΚ κάποια στιγμή, λόγω και δικών του λαθών, υποχώρησε εκλογικά και πήρε κεφάλι ο ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα μέσω μνημονίων. Δεν θα εξετάσω τι έκανε καλά και τι κακά ο ΣΥΡΙΖΑ. Εκείνο που με εντυπωσίασε και με εντυπωσιάζει στην παρούσα προεκλογική περίοδο είναι το μίσος με το οποίο αντιμετωπίζει το ΠΑΣΟΚ τον ΣΥΡΙΖΑ. Είτε μέσω του αρχηγού του, είτε των ψηφοφόρων του είτε και μέσα από τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Παρόλο ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια σύγκλιση, βρε αδελφέ, απόψεων. Και όμως η πολυδιάσπαση της Αριστεράς συνεχίζεται με ό,τι συνεπάγεται και κάποιοι τρίβουν τα χέρια τους. Θα μπορούσαν να καθίσουν σε ένα τραπέζι και χωρίς ηγεμονικές εμμονές να τα «βρουν» έστω και στα ελάχιστα. Τόσος και τέτοιος εγωισμός πια;
Και αναρωτιέμαι… Ποιος είναι, τελικά, ο καθ’ αυτός αντίπαλος; Η Νέα Δημοκρατία ή ο ΣΥΡΙΖΑ; Στο βωμό του όποιου εκλογικού κέρδους από όλους, θυσιάζονται όλα; Δεν έχουν αμφότεροι μιαν αριστερή προσέγγιση; Και, μάλιστα, φτάσαμε στο σημείο ΠΑΣΟΚΟΙ να βλέπουν με μισό μάτι τους ΣΥΡΙΖΑίους και να κινδυνεύουν και φιλίες χρόνων! Και μετά κοκορευόμαστε για τον πολιτικό πολιτισμό μας. Γιατί τόσο μίσος; Ντροπή!
Ενδεικτικά:
*** Αμέσως πίσω στο 3%. Και να προβλεφθεί το 5% για είσοδο στην Βουλή στις επόμενες εκλογές.
*** Πρέπει όλοι να προσπαθήσουμε αυτό το καρκίνωμα που λέγεται Σύριζα, να το στείλουμε στη λήθη της ιστορίας. Εκεί που πραγματικά είναι η θέση του! (7 λάικ)
*** Μόνο με την μαζική μας συμμετοχή στο κόμμα μας θα ξαναπάει στο 3% ο Λέσβο Μυτιληναίος...
*** Αυτός ο αδίστακτος τυχοδιώκτης είναι ό,τι χειρότερο έχει γνωρίσει η πολιτική ζωή του τόπου.
*** Από τον Στρατή Γδύση για τον Κήπο: «κ. Δημήτρη, δεν ξέρω αν ο σχεδιασμός που υλοποιείται σήμερα είναι ίδιος με εκείνον που έγινε επί δημοτικής αρχής Βουρνού, αλλά υπάρχει μια σημαντική διαφορά. Ο σχεδιασμός που είχε γίνει τότε αφορούσε μια συνολική ανάπλαση της περιοχής, που συμπεριελάμβανε τις οδούς Πολυτεχνείου και Δημοκρατίας και την κεντρική πλατεία. Όσον αφορά τον Κήπο, βασικό στοιχείο ήταν η κατεδάφιση της περίφραξης και το άνοιγμά του, ώστε να γίνει ενιαίος με την υπόλοιπη περιοχή. Είναι προφανές ότι όποιο και αν είναι το σημερινό αποτέλεσμα απέχει κατά πολύ από τον δικό μας σχεδιασμό!».
*** Γιάννης Ξενάκης: «Ας περιμένουμε πρώτα το αποτέλεσμα».
Του Δημήτρη Φρεζούλη
