Έρχονται καθ’ οδόν, «μετά βαΐων και κλάδων», τα μεγαλώνουμε, ενδιαφερόμαστε γι' αυτά, τους εκφράζουμε με κάθε τρόπο την αγάπη και τη λατρεία μας, κάποιες φορές τα μαλώνουμε κιόλας, προσπαθούμε να τους δώσουμε όσα και όποια καλύτερα εφόδια μπορούμε, αλλά κάποια στιγμή οι δρόμοι μας χωρίζουν.
Εμείς εξακολουθούμε το δικό μας και εκείνα τραβούν το δικό τους, αφού τα «διώχνει» τούτος ο τόπος, καθώς δεν μπορεί να τα ζήσει. Έτσι, φεύγουν, βρίσκουν «σε άλλη γη και σ’ άλλα μέρη» αυτό που αναζητούν και δεν είναι τίποτα άλλο από το δικαίωμα στη ζωή και στη δουλειά. Κι εμείς μένουμε πίσω, εδώ, με τη λαχτάρα τους, με την προσμονή τους, με τον καημό ότι δεν τα έχουμε κοντά μας, να τα βλέπουμε καθημερινά και να χαιρόμαστε…
Για τα παιδιά μας, όπως ίσως θα καταλάβατε, ο λόγος. Που ευτυχώς μας θυμούνται κι εκείνα, έχουν την αγωνία μας, την ανησυχία μας, το νοιάξιμό μας. Και από μακριά και από κοντά. Που με την πρώτη ευκαιρία παίρνουν τα «δισάκια» τους στον ώμο και κατηφορίζουν να βρεθούν κοντά μας, να μας δώσουν μια στάλα χαράς, να μας βγάλουν από την καθημερινότητα και τη ρουτίνα μας, να μας χαρίσουν μοναδικές στιγμές ευτυχίας.
Τέτοιες στιγμές ευτυχίας βιώνουν πολλοί γονείς αυτές τις χρονιάρες μέρες με τον ερχομό των παιδιών τους, που ήρθαν και «γέμισαν» το σπίτι και τις καρδιές τους. Ένα «γέμισμα» ευτυχίας, χαράς, αγαλλίασης που είναι το «φάρμακο» στις απέραντες ώρες μοναξιάς και απομόνωσης τις περισσότερες μέρες του χρόνου. Μια ευτυχία που δεν διαρκεί όμως πολύ…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
