Το έγραψα το καλοκαίρι αλλά «χάθηκε» μέσα στον κυκεώνα των γραπτών μου στον υπολογιστή…
O ένας με το μπαστουνάκι του πήγαινε, δεν πήγαινε. Τα κατάφερνε όμως, έστω με χίλιες δυο δυσκολίες και προχωρούσε. Πότε το βλέμμα του στρεφόταν στα σπιτάκια, στο λιμανάκι της Αγίας Ερμιόνης, πότε έβλεπε τις βάρκες. Η άλλη πήγαινε κι αυτή με μισό πλευρό. Περπατούσε δυο βήματα, σταματούσε, βάζοντας το ένα χέρι στη μέση της, έπαιρνε μιαν ανάσα και ξεκινούσε και πάλι. Ο άντρας της, έστω με το μπαστουνάκι, την άφηνε πίσω. Κάποια στιγμή κουράστηκαν φαίνεται και οι δυο και την άραξαν στο παγκάκι και άφησαν το βλέμμα τους να περιεργαστεί τις βάρκες. Αφού ξεκουράστηκαν ξανασηκώθηκαν και πάλι και, κούτσα - κούτσα, έφυγαν… Και όπως τους «έκοψα» και οι δυο πρέπει να ήταν πάνω από 80 χρόνων. Παρά τα όποια κινητικά προβλήματά τους, όμως, ποιος ξέρει από πού, ξεκίνησαν και ήρθαν στην Ελλάδα και στη Χίο… Kαι δεν είναι οι μοναδικοί. Ξέρετε πόσοι κυκλοφορούν στη Χίο, τις τελευταίες μέρες;
Μόλις χάθηκαν από τα μάτια μου αναρωτιόμουν, άραγε πόσοι δικοί μας, όχι ογδοντάρηδες, αλλά και εβδομηντάρηδες, ξεσηκώνονται για να πάνε διακοπές ή να κάνουν τουρισμό στο εξωτερικό; Προσωπικά ήξερα μόνο τον συγχωρεμένο τον Διλμπόη που δεν το έβαζε κάτω. Ίσως να ξέρετε κάποιους άλλους κι εσείς. Και ποιο είναι το συμπέρασμα; Ότι οι περισσότεροι από τους δικούς μας παραιτούνται από τη ζωή πριν από την ώρα τους. Όπως φαίνεται οι ξένοι έχουν μια διαφορετική φιλοσοφία και αντίληψη για τη ζωή, την οποία θέλουν να τρυγήσουν μέχρι τα τελευταία τους. Και καλά κάνουν, αφού δεν τους λείπουν η διάθεση και η ζωντάνια παρά τα προβλήματα που μπορεί να έχουν. Δεν τους «τρώει» αλλά την «τρώνε» οι ίδιοι. Και τι πιο ευχάριστο!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
