Παρά το ότι ο συχωρεμένος ο πατέρας μου ήταν για πολλά χρόνια ψαράς, αφού πρώτα είχε δουλέψει στα λεγόμενα «σαβουρατζίδικα», ποτέ δεν κατάφερα να μπολιαστώ με το «μικρόβιο» του ψαρέματος. Ίσως επειδή και εκείνος δεν το επεδίωξε ποτέ, ίσως γιατί και εμένα με ενδιέφεραν άλλα πράγματα από την παιδική ηλικία μου. Όμως οφείλω να ομολογήσω ότι θαυμάζω την υπομονή των ψαράδων. Όχι βέβαια των επαγγελματιών, αλλά κυρίως των ερασιτεχνών που, με μια πετονιά στο χέρι και τα ανάλογα δολώματα, τρώνε ώρες και ώρες, είτε σε κάποιο μόλο, είτε μέσα στη βάρκα τους…
Θυμάμαι πιο παλιά πόσο μεγάλη εντύπωση μου έκανε η συχωρεμένη η Μπάρενα με το τσιγάρο κρεμασμένο στα χείλη της και με διπλή έγνοια… Τόσο στις πετονιές της, όσο και στο μαγαζί με οικοδομικά υλικά που είχε. Και μου έκανε εντύπωση επειδή ήταν και γυναίκα και εκείνον τον καιρό ίσως και η μοναδική που ασχολιόταν με αυτό το σπορ. Όποτε περνώ από την προκυμαία την «αναζητώ», αλλά εδώ και πολλά χρόνια «ψαρεύει» στις θάλασσες του ουρανού. Και φυσικά δεν ήταν μόνο η Μπάρενα, αλλά και πολλοί άλλοι που με τα καλαθάκια και τις πετονιές τους κατέβαιναν στην προκυμαία για ψάρεμα…
Κάθομαι στην αυλή του σπιτιού μου, στην Αγία Ερμιόνη, και παρακολουθώ, καμιά φορά, που λέτε, τους ψαράδες με πετονιές και επειδή κάθονται και με τις ώρες απορώ πού βρίσκουν τόση υπομονή. Να κάθονται από το απόγευμα μέχρι τα μεσάνυχτα και βάλε με μια ή δυο πετονιές στο χέρι. Και να «τσιμπάνε» τα ψάρια πάει κι έρχεται… Όταν δεν τσιμπάνε;
Μανία όμως κι αυτή, ε; Υποθέτω ότι θα αισθάνονται όμορφα. Τώρα πού βρίσκουν την υπομονή; Μάλλον είναι άλλου παπά ευαγγέλιο…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
