Αλήθεια, αναρωτηθήκατε, πόσος καιρός πέρασε και ξαναγινόμαστε στο ίδιο έργο θεατές; Σε ένα έργο με δραματικές καταστάσεις και τραγικές συνέπειες, όπως είναι το σενάριο όλων αυτών των έργων. Μόνο που στις οθόνες των τηλεοράσεών μας δεν περνούν φανταστικές εικόνες που γεννήθηκαν στο μυαλό ενός σκηνοθέτη, αλλά μια πραγματικότητα που μας έχει αφήσει και πάλι άφωνους.
Μετά από τη Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ, η πολύπαθη και τυραννισμένη Μέση Ανατολή, με κατάληξη τη λωρίδα της Γάζας. Με τους χιλιάδες νεκρούς. Με τον πόλεμο να μπαίνει στον 7ο μήνα του. Με τους Ισραηλινούς να το παίζουν και πάλι «μάγκες» και να μην τολμά κανείς να τους βάλει φρένο. Βλέπετε, κάθε φορά, με κάποιον πρέπει να τα βάζουν για να επιβεβαιώνουν την κυριαρχία τους, με τις πλάτες φυσικά του πλανητάρχη. Και μάλιστα τούτη τη φορά, τα «έχουν» με τον πιο αδύναμο της περιοχής.
Άρχισαν τους βομβαρδισμούς και όποιον πάρει ο χάρος και δυστυχώς έχει πάρει πάρα πολλούς μέχρι τώρα, αφού σε ορισμένες περιπτώσεις δεν έχει μείνει πέτρα πάνω σε πέτρα. Σκοτώνονται αβέρτα - κουβέρτα άμαχοι, αθώα παιδιά, ενώ άνθρωποι παίρνουν στη μασχάλη τα μπογαλάκια τους και τρέχουν όπου φύγει γλυτώνει. Οι εικόνες που βλέπουμε καθημερινά στις τηλεοράσεις μας, για μια ακόμα φορά, μας εξοργίζουν.
Και οι υποτιθέμενοι μεγάλοι τι κάνουν; Απλώς βλέπουν και ψελλίζουν κάποια μισόλογα. Σάμπως οι δικοί τους σκοτώνονται και ξεσπιτώνονται; Σκασίλα τους μεγάλη. Για τα μάτια του κόσμου και για να μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια, κάτι πάνε να πουν από τη μία, και από την άλλη αφήνουν τους Εβραίους να αλωνίζουν. Έσι δεν έκαναν όμως ανέκαθεν; Αυτοί οι μεγάλοι δεν ήταν πάντα η καταστροφή των μικρών; Ας μην ξεχνάμε και τα δικά μας, από συστάσεως του ελληνικού κράτους…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
