Έτσι η ζωή δεν παύει να συνεχίζεται και να εξακολουθεί να είναι ωραία. Άσχετα που κάποια πράγματα δεν είναι τα ίδια με το παρελθόν. Τη χτεσινή ημέρα της Καθαρής Δευτέρας πέρασα από τον Καρφά, αλλά σκεφτόμουν πόση ζωή υπήρχε στην ίδια περιοχή μια φορά κι έναν καιρό, όχι και τόσο μακρινό… Όταν δεν έβρεχε καταρρακτωδώς… Όταν ο δρόμος από Θυμιανά προς τα παραθαλάσσια ήταν γεμάτος από ανθρώπους, γαϊδουράκια και μουλάρια, άντε και από κανένα μηχανάκι, γιατί τα αυτοκίνητα τότε τα είχαν λίγοι και εκλεκτοί. Ζώα και άνθρωποι φορτωμένοι με ό,τι βάλει ο νους μας. Με κουρελούδες για να απλωθούν στις ακρογιαλιές του Μέγα Λιμνιώνα, της Αγίας Ερμιόνης και του Καρφά, με καλάθια και κοφίνια γεμάτα ταπεράκια με πασχαλινά και σαρακοστιανά, με άλλα κλαπατσίμπαλα που θα βοηθούσαν να περάσουμε πιο άνετα στην εξοχή.
Οι παραλίες γέμιζαν ασφυκτικά με κόσμο και χαρούμενες φωνές και δεν ήξερες πού να απλώσεις την κουρελού σου… Αλλά και οι βότες εκείνου του καιρού για τους πιο τυχερούς που διέθεταν μια τέτοια, δίπλα ή λίγο πιο μακριά από το κύμα. Στρώνονταν οι κουρελούδες, οι πιο μεγάλοι άραζαν πάνω σ’ αυτές, οι μαννάδες άρχιζαν να βγάζουν τα ταπεράκια και τα μπουκάλια με το ούζο κι οι πατεράδες έβαζαν «ευλογητός». Καρφίτσα δεν έπεφτε και η όλη ατμόσφαιρα ήταν όμορφη, χαρούμενη και ευτυχισμένη. Και φυσικά τα παιδιά ριχνόμασταν στο παιχνίδι… Λέκος, σκλαβάκια, μήλα, μπαλαρόνια, μπάλα. Κάποια πλατσούριζαν και στη θάλασσα προκαλώντας τις υστερικές φωνές των μαννάδων, γιατί δεν είχαν φέρει δεύτερη αλλαξιά…
Από τότε που αποκτήσαμε «ρόδα» όλοι σχεδόν, άλλαξαν και οι συνήθειές μας… Τρώμε στις ταβέρνες και πάμε στους Αγάδες. Και οι παραλίες είναι άδειες και έρημες. Άλλες συνήθειες. Και όμως! Τι ωραίες εποχές ήταν εκείνες οι περασμένες… Γι' αυτό έμειναν και αξέχαστες!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Στο στιγμιότυπο ένα τσούρμο Θυμιανούσοι Καθαρή Δευτέρα του 1966 παίζουν στην Αγία Ερμιόνη. Από αριστερά Γιάννης Βοριάς, Ανθίππη Σταφυλέρα, Λεωνίδας Σταφυλέρας, τα αδέλφια Καρανικόλα (Μαίρη και ;) παίζοντας λέκο. Τους υπόλοιπους δεν τους γνωρίζω. Εσείς;
