Από τον κ. Αργύρη Στακιά αντίλογος για το πρόσφατο χρονογράφημα Πανηγύρι ή κηδεία. Διαφωνώ βέβαια κάθετα με το σκεπτικό του, τέτοιες χαρές να μας λείπουν, αλλά είναι σεβαστή η άποψή του:
«Ονομάζομαι Αργύρης Στακιάς και είμαι επίτροπος στον Άγιο Γεώργιο Νενήτων.
Διάβασα το άρθρο σας με τον ομώνυμο τίτλο και πήρα το θάρρος να σας γράψω, επειδή στάθηκα στο τέλος που αναφέρετε: "μπορεί να κάνω και λάθος και διορθώστε με..."
Για την ένταση της μικροφωνικής εγκατάστασης και των ηχείων θα συμφωνήσω, σίγουρα δεν θα πρέπει να λειτουργούν στη διαπασών, αλλά για το πένθιμο της κηδείας θα ήθελα να σας διορθώσω και να επιστήσω την προσοχή σας.
Η εκκλησία μας την εξόδιο ακολουθία -όχι κηδεία αλλά ακολουθία για την έξοδο από τη ζωή αυτή- την έχει στολίσει με πανηγυρικό κλίμα, διότι τιμούμε την εκδημία του αδελφού μας προς τον παράδεισο, δηλαδή την βασιλεία του Θεού, και για μας τους χριστιανούς -τα μέλη της Εκκλησίας του Χριστού- είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μας.
Αν προσέξετε τα τροπάρια θα ακούσετε: Μακαρία η οδός ην πορεύεις σήμερον, Παραδείσου πάλιν ποιών πολίτη με, Ανακάλεσέ με Σωτήρ και σώσον με, Εικών ειμί της αρρήτου δόξης Σου, Το αρχαίο κάλλος αναμορφώσασθαι κ.λπ, φράσεις που προσδίδουν την χαρά που κάθε χριστιανός έχει όταν πρόκειται να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τον Χριστό μας.
Για την εκκλησία μας ο θάνατος είναι ένας μεγάλος ύπνος, όπως και ο ύπνος -βραδινός ή μεσημεριανός- είναι ένας μικρός θάνατος. Γι' αυτό και εκκλησιαστικά ονομάζονται οι νεκροί κεκοιμημένοι και τα νεκροταφεία κοιμητήρια. Κοιμάμαι σημαίνει ότι και θα ξυπνήσω κάποτε, θα αναστηθώ, όπως και ο Χριστός αναστήθηκε, πραγματικότητα βασική στο δόγμα της πίστης μας που το ομολογούμε στην βάπτισή μας με το Πιστεύω.... Προσδοκώ ανάσταση νεκρών....
Προσέξτε το ντύσιμο του κεκοιμημένου, πόσο ωραίο, πόση επισημότητα με το κοστούμι, προσέξτε τον ωραίο στολισμό, τον πολυέλαιο από πάνω του να ανάβει, τα άμφια του ιερέως κ.λπ. Αν διαβάσετε τα συναξάρια της εκκλησίας μας θα παρατηρήσετε ότι οι Άγιοι εορτάζουν την ημέρα της κοίμησής τους, ως ημέρα χαράς που συναντήθηκαν με τον Δημιουργό τους.
Σαφώς υπάρχει και θλίψη για τους οικείους που μένουν, διότι θα μας λείψει το αγαπημένο μας πρόσωπο-εδώ ένα δόντι βγάζουμε και το στόμα μας το ψάχνει και δυσκολεύεται χωρίς αυτό-, αλλά όχι λύπη, κραυγές και ουρλιαχτά. Για όλα τα παραπάνω η εκκλησία μας προσδίδει αυτό το πανηγυρικό κλίμα σε κάθε εξόδιο ακολουθία.
Καλή συνέχεια στο έργο σας».
