Εμείς οι νησιώτες έχουμε ανάγκη το καλοκαίρι να πάμε διακοπές; Είναι ένα ερώτημα. Όμως διακοπές εκτός των άλλων είναι να ξεφύγεις και από την καθημερινότητά σου, έτσι δεν είναι; Εντάξει, έχουμε κοντά μας τη θάλασσα αλλά αυτό είναι αρκετό;
Όχι πολλά χρόνια πριν καλοκαίρι σήμαινε απαραιτήτως διακοπές. Σε βουνό ή σε θάλασσα, στο σπίτι των παππούδων ή σε νοικιασμένο, σε ξενοδοχείο ή σε «ρουμ – του- λετ», σε σκηνή ή ακόμα και χύμα κάτω από τα αρμυρίκια. Οι διακοπές ήταν ένα κερδισμένο και αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα, τόσο που ακόμα και η κεντρική πολιτική σκηνή «πάγωνε» όσο διαρκούσαν τα περίφημα «μπάνια του λαού». Με όλες τις έρευνες να δείχνουν πως ένας στους δύο δεν πήγε διακοπές φέτος, η «μοναξιά του θέρους» τους κυκλώνει – κι αυτό δεν έχει τίποτα το ρομαντικό πια.
Κάποιοι έκλεψαν τα καλοκαίρια μας κι αυτό πια δεν είναι είδηση. Είδηση, ωστόσο, είναι το εντεινόμενο αίσθημα μοναξιάς και μελαγχολίας της θερινής περιόδου, που στη συλλογική μας μνήμη έχει καταγραφεί ως περίοδος ανεμελιάς και ξεγνοιασιάς. Όπως και πως επιστήμονες πια συνδέουν τα καλοκαίρια με ένα αίσθημα εξουθένωσης, που πυροδοτείται ακόμα περισσότερο από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, εκεί όπου κάποιοι μοστράρουν κοκτέιλ σε τυρκουάζ παραλίες ενώ εσύ λιώνεις μέσα στο διαμέρισμά σου.
Όντως κάποιος έκλεψε το καλοκαίρι μας και δεν είναι μόνο η φτώχια. Είναι ο υπερτουρισμός, είναι οι άνθρωποι που άλλαξαν πάρα πολύ κι έγιναν αρπακτικά, είναι η πίεση να κάνεις ό,τι κάνουν όλοι για να είσαι μέσα στα πράγματα. Τούτων δοθέντων οι περισσότεροι μένουν στα σπίτια τους με τη μοναξιά τους.
Ωστόσο, δεν είναι όλοι συμφιλιωμένοι με την μοναξιά – για πολλούς είναι αβάσταχτη και οδυνηρή κι αυτό το αίσθημα επιτείνεται σε εποχές που «πρέπει να είμαστε χαρούμενοι».
Έτσι κι αλλιώς βέβαια το καλοκαίρι τελειώνει οσονούπω και ξεχνάμε και διακοπές και μοναξιές…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
