Υποθέτω πως θα θυμάστε την περίπτωση της επάνδρωσης του μοναστηριού των Αγίων Πατέρων και την αντιπαράθεση που προκλήθηκε με αφορμή τον ερχομό ενός παλιοημερολογίτη καλόγερου. Σφραγίστηκαν κάποιοι χώροι, έγιναν κάποιες αγωγές, κάποιοι έφτασαν στο σημείο να πάνε στα ποινικά δικαστήρια τον άνθρωπο που ήρθε και κράτησε ζωντανό το μοναστήρι… Μέχρι σ’ αυτό το σημείο έφτασαν κάποιοι, υποτίθεται θεοφοβούμενοι, να καταθέσουν μήνυση κατά του γέροντα του μοναστηριού, Αθανασίου, με προφανή στόχο και σκοπό να τον ξεκάτσουν… Όχι βέβαια από πραγματικό ενδιαφέρον για την τύχη του μοναστηριού, αλλά από γινάτι…
Στο εδώλιο του κατηγορουμένου κάθισε χτες, λοιπόν, ο Αθανάσιος έχοντας μεγάλη συμπαράσταση όχι μόνο από παλαιοημερολογίτες αλλά και από ορθόδοξους. Αν δεν κάνω λάθος μαζεύτηκαν 1.200 υπογραφές από τη μια στιγμή στην άλλη… Στο εδώλιο, σε φορτισμένη ψυχική κατάσταση, ο ιερωμένος, που έσωσε στην κυριολεξία το ιστορικό μοναστήρι, επειδή έτσι κάπνισε σε τρεις επειδή δεν θα είχαν το «πάνω χέρι»… Για δήθεν παρακώλυση νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου και προφανώς για παρεμπόδιση της θρησκευτικής λατρείας.
Όμως το μοναστήρι σώθηκε με την έλευση του Αθανασίου πριν λίγα χρόνια με την αποδημία του Αμβρόσιου το 2015. Ο Αθανάσιος ήρθε ως σωτήρας και όχι ως καταληψίας και κλέφτης. Και αν, στην αρχή, υπήρξαν κάποιες επιφυλάξεις ως προς τη μελλοντική πορεία του, στη συνέχεια όχι μόνο διαψεύστηκαν αλλά ο νέος γέροντας έκανε πράματα και θάματα. Από την πρώτη στιγμή το αγάπησε, το πόνεσε, το περιποιήθηκε, το ανακαίνισε. Με λίγα λόγια ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να τύχει στο μοναστήρι και αποδείχτηκε άξιος αντικαταστάτης του Αμβρόσιου.
Χτες το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Χίου αθώωσε τον Αθανάσιο. Ήταν μια δικαίωση για τον γέροντα που, υποθέτω, θα σκέφτηκε «άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι». Ανακουφισμένος, μετά την απόφαση, διαπίστωσε και πόσο πολύ τον αγαπά ο κόσμος, άσχετα θρησκευτικού προσανατολισμού, που είχε κατακλύσει το προαύλιο του Πρωτοδικείου και από πάνω μέχρι κάτω την οδό Παράσχου φωνάζοντας «άξιος» και «αθώος». Του αξίζουν και τα δύο!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
