Στις 4 Αυγούστου 1974 επανεκδόθηκε η «Αυγή», η εφημερίδα της Αριστεράς, μετά την επτάχρονη απαγόρευση της χούντας.
Και τι θυμήθηκα… Τα προδικτατορικά χρόνια, όταν τα πράγματα από άποψης ενημέρωσης ήταν πολύ δύσκολα και η «Αυγή», μαζί με τη «Δημοκρατική Αλλαγή», ήταν όχι μόνο «απαγορευμένοι καρποί», αλλά έτσι και τις αγόραζες από το πρακτορείο, είχες σίγουρο το φακέλωμα. Και ήταν πολύ μεγάλη παλληκαριά, όχι τόσο να διαβάζεις κρυφά «Αυγή» αλλά να την αγοράζεις ή να την κρατάς στο χέρι σου. Μαύρο φίδι σε έτρωγε. Ηταν η εποχή που σε τύλιγαν σε μια κόλλα χαρτί και άντε τρέχα γύρευε να ξετυλιχτείς…
Ευτυχώς, ο συχωρεμένος ο πατέρας μου δεν καταλάβαινε από τέτοια και όποτε κατέβαινε στη Χώρα θα έφερνε τόσο την «Αυγή» όσο και την «Αλλαγή». Όταν πήγα στο Γυμνάσιο την αγόραζα εγώ από του Αναστόπουλου και δεν ήταν λίγες οι φορές που κάποιοι «μυστικοί» μου έκαναν «πατρικές» παρατηρήσεις, δίνοντάς μου «συμβουλές»…
Δεν θα ξεχάσω και πόσοι συγχωριανοί μου έμπαιναν στο ραφείο του συχωρεμένου κομμουνιστή Κώστα Πλακωτάρη, που ήταν συνδρομητής, για να της ρίξουν καμιά κλεφτή ματιά. Ήταν η εποχή, πριν από τη διάσπαση του κόμματος, όταν δεν υπήρχαν αναθεωρητές, ανανεωτές και ορθόδοξοι και η «Αυγή» ήταν το ευαγγέλιο όλων. Μετά ήρθε η δικτατορία, η «Αυγή» έκλεισε αμέσως και όταν ήρθε η μεταπολίτευση, τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Δεν παύει όμως η προδικτατορική «Αυγή» να συγκινεί πολλούς από εμάς… Και να εξακολουθεί να κυκλοφορεί. Αύριο ο «Ριζοσπάστης»…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
