Έτσι συμπληρώθηκε και η δεύτερη εβδομάδα από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι τα είδαμε όλα, όλα αποτρόπαια, και μάλιστα σε απ' ευθείας μετάδοση… Εμείς από τους καναπέδες των σπιτιών μας και κάποιοι συνάνθρωποί μας να υφίστανται τα μύρια όσα εξαιτίας του πολέμου… Ενός πολέμου που πιστεύαμε ότι θα αποφευχθεί αλλά τελικά οι ελπίδες μας διαψεύστηκαν και μάλιστα με τραγικό τρόπο. Φαινόταν από την αρχή ότι η όλη υπόθεση θα κατέληγε κάπως έτσι αλλά, όπως και σε άλλες περιπτώσεις, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Έτσι τις τελευταίες ημέρες βιώνουμε καταστάσεις που πιστεύαμε ότι ανήκουν στο παρελθόν. Και το πιο ανησυχητικό είναι ότι τελικά όλα είναι δυνατά να συμβούν με απρόβλεπτες εξελίξεις. Και όπως είναι φανερό ο Πούτιν γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του κυρώσεις και λοιπά…
Και τι δεν έχουμε δει όλες αυτές τις μέρες μέσα από τις τηλεοράσεις, καθισμένοι στα σπίτια μας, ενώ κάποια άλλα νέα παιδιά σκοτώνονται στα πεδία των μαχών, κάποια είναι στα Νοσοκομεία, κάποια είναι συναίματα. Κάποιοι είναι στα καταφύγια, κάποιοι τρίτοι εγκαταλείπουν τον τόπο τους και φεύγουν για να γλυτώσουν…Με τι αγωνία και άγχος ο άμαχος πληθυσμός δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει το επόμενο δευτερόλεπτο... Το δραματικό κλίμα μας το μεταφέρουν οι απεσταλμένοι των καναλιών ενώ παρακολουθούμε με αγανάκτηση τα τεκταινόμενα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Και οι περισσότεροι έχουμε κολλήσει στις τηλεοράσεις μας, όχι αδικαιολόγητα, αφού άμα καίγεται το σπίτι του γείτονα κινδυνεύει και το δικό σου!
Και ναι μεν όλα όσα βιώνουμε σε απ' ευθείας μετάδοση δεν είναι πρωτοφανή αφού τα είχαμε ξαναζήσει και σε προηγούμενους πολέμους, αλλά κάθε φορά πληγώνεται η ψυχή μας… Και πώς να μην πληγωθείς βλέποντας τις βόμβες να πέφτουν, την επέλαση των τανκς, ακούγοντας τις σειρήνες να ουρλιάζουν, τους ανθρώπους μέσα στα καταφύγια, τις καταστραμμένες πόλεις, τα ερείπια, τα κλάματα, τους θρήνους, τα καραβάνια των προσφύγων και τόσα άλλα. Σκηνές αποτρόπαιες και εκατοντάδες στρατιωτάκια να αφήνουν την τελευταία πνοή τους για κάποιες απερισκεψίες των ηγετών τους. Αυτοί όμως κάθονται στα γραφεία τους και αυτά στέλνουν να γίνουν κιμάς από τα πολυβόλα στην πρώτη γραμμή του πυρός…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
