Πώς είναι η ζωή χωρίς υπολογιστή; Το δοκίμασα ένα διήμερο που ήταν απαραίτητο για να αντικαταστήσω τον παλιό, που είχε συμπληρώσει 12ετία, με έναν καινούργιο. Καθόλου άσχημα θα έλεγα. Κατ΄αρχάς ηρέμησα και δεν ήμουν συνέχεια στην τσίτα. Δεν διαθέτω και έξυπνο κινητό, αλλά μια παλιά μπαχατέλα, και έτσι δεν λάβαινα και μηνύματα. Το διήμερο λοιπόν ήταν όλα τα λεφτά…
Παρ΄όλα αυτά θα ομολογήσω ότι η απουσία του υπολογιστή ήταν αισθητή. Εμ, συνήθειες τόσων χρόνων δεν εκλείπουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Δυστυχώς γίναμε σκλάβοι του και αιχμάλωτοι του διαδικτύου. Όχι μόνο οι νέοι αλλά και οι «γέροι»… Και κάνουμε σαν παλαβοί όταν μας λείψουν.
Πρωί πρωί κατά τις 5.30 με 6 που σηκώνομαι από το κρεβάτι ξέρετε ποια είναι η πρώτη κίνησή μου πριν να πάω καλά καλά να πλυθώ; Να τον ανοίξω για να μην… καθυστερήσω, έστω και για λίγο, στη συνέχεια. Και αφού πλυθώ και «στολιστώ» θρονιάζομαι μπροστά του και αρχίζω να συμπληρώνω το «ημερολόγιο» και το χρονογράφημα για τις σχετικές σελίδες, την παρούσα και εκείνη της «Αλήθειας» με τα «Καθημερινά». Η Φρόσω, εν τω μεταξύ, έχει φτιάξει τον καφέ έχει ετοιμάσει και το πρωινό και αφού έχω ολοκληρώσει τις γραπτές υποχρεώσεις μου, πίνοντας καφέ και μασουλώντας, βλέπω τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Για να πάρω μια ιδέα τι «παίζει»… Μια φορά μάλιστα μια απρόσεχτη κίνηση ήταν η αιτία να πιει καφέ και ο… υπολογιστής, αλλά ας είναι καλά ο Γιάννης Μωϋσάκης, τον κατάφερε να δουλέψει ξανά.
Για να ακολουθήσει, πάντα μέσω του υπολογιστή, η ενημέρωση από ειδησεογραφικές σελίδες. Και στη συνέχεια μια ματιά στη σελίδα να δω τα σχόλια και τις αντιδράσεις, αλλά και στην «Αλήθεια».
Μετά αρχίζει το γράψιμο για τα βιβλία μου μέχρι και το μεσημέρι. Ε, τότε γίνεται μια διακοπή μέχρι νωρίς το απόγευμα για να επανέλθω δριμύτερος αφού έχω πάρει και τον υπνάκο μου. Και φτου κι από την αρχή. Ξανά για να γραφτούν οι σελίδες της ημέρας, ξανά μια ματιά τι γίνεται στον κόσμο και στη χώρα, ξανά να δω πώς αντέδρασαν οι αναγνώστες μου…
Με τούτα και με κείνα, τι νομίζετε, αρχίζει και βραδιάζει και παίρνω μιαν ανάσα βλέποντας αν κουνιούνται… οι βάρκες και πόσοι καλαμαράδες βγήκαν από το λιμανάκι. Πριν κοιμηθώ και πάλι μια «τσάρκα», μέσω διαδικτύου πάντα, καμιά ώρα διάβασμα ενός βιβλίου και… όνειρα γλυκά.
Αυτές τις δυο μέρες της… αποχής, βέβαια, τίποτα από τα παραπάνω δεν έκανα. Το πρωί ξύπνησα πιο αργά και το ευχαριστήθηκα, ήπια τον καφέ μου με ηρεμία στο βεραντάκι μας, απέναντι στο λιμανάκι, ηρέμησα, χαλάρωσα, έφυγε το άγχος τι να γράψω πάλι σήμερα, κοιμήθηκα ήσυχος το μεσημέρι, ήπια ξανά τον καφέ μου έξω από το σπίτι, πήγα και μια ποδαράτη βόλτα, είδα και μια ταινία στην τηλεόραση.
Λίγα ήταν; Να όμως που επανήλθα στα ίδια και επί τα αυτά και το διήμερο πέρασε γρήγορα. Συνεχίζουμε!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
