Όπως έχω γράψει επανειλημμένα, τα τελευταία 18 χρόνια μένω στο λιμανάκι της Αγίας Ερμιόνης, τόσο το καλοκαίρι, όσο και το χειμώνα. Και χωρίς να το θέλω ντε και καλά, αφού κυρίως το καλοκαίρι κάθομαι στην αυλή των παλιών βοτών που τις κάναμε κατοικήσιμες, παρακολουθώ την «κίνηση». Οι βάρκες και τα σκάφη πάντα είναι παρόντα, περισσότερα το καλοκαίρι, λιγότερα το χειμώνα και είναι και οι μοναδικοί σταθεροί «θαμώνες» του λιμανακιού.
Ενώ λοιπόν το χειμώνα η κίνηση είναι ελάχιστη, το καλοκαίρι πάντα αυξανόταν. Φέτος όμως, παρά το ότι διανύουμε τις τελευταίες μέρες του Ιουλίου, παρατηρώ το ίδιο φαινόμενο με το χειμώνα. Μικρή κίνηση και τις περισσότερες φορές με τους ίδιους ανθρώπους. Κατ’ αρχάς τα παιδιά που χαλούσαν τον κόσμο, και μια φορά έριξαν την μπάλα τους μέσα σε μια… σαλάτα, μεγάλωσαν και «εξαφανίστηκαν»… Λίγοι είναι οι ψαράδες που βγαίνουν από τα φαναράκια, αφενός, όπως ακούω, γιατί δεν έχει καλαμάρια ακόμα και αφετέρου γιατί η βενζίνη είναι ένα σημαντικό έξοδο…
Έτσι, θα έλεγα, μείναμε εμείς κι εμείς… Οι γάτες που είναι πάντα παρούσες, ο Γιώργης που θα κάνει το βάδην του κάθε απόγευμα, ο Μιχάλης με την Δέσποινα που θα καθίσουν στην αυλή του βοτακιού τους, ο μάστρο Σταύρος, ο πιο παλιός της Αγ. Ερμιόνης, παρομοίως, το Γιωργάκι που θα έρθει να τον δει, η αεράτη Γιώτα, σε λίγο κατεβαίνουν ο Λάκης κι η Ερατώ για την καθιερωμένη βεγγέρα τους, κάποιες φορές ο στρατηγός, κουβαλώντας τα 95 χρόνια στην πλάτη του, θα βολτάρει αειθαλής και αεικίνητος, αραιά και που κάνουν το ίδιο και πολύ λίγοι, όμως, τουρίστες, ο Γιώργης, ο Στρατής και λίγοι άλλοι θα βγουν για ψάρεμα, ο άλλος Γιώργης, ο καπετάνιος, με το Μαράκι του θα μπουν στο κότερό τους και θα ανοιχτούν στο πέλαγος, κάποιοι θα κάνουν βόλτα με το σκύλο τους που δεν θα διστάσει να αφοδεύσει και να έχει γεμίσει η προκυμαία με σκυλόσκατα, το μεσημεράκι και το απόγευμα θα περάσουν και το χαριτωμένο και γλυκό Ποπάκι με τη γιαγιά του και θα μας χαιρετήσει. Το Νικολάκι με ένα καλάμι στο χέρι ψάχνει μόλο να ψαρέψει, όπως και κάποιοι άλλοι διασκορπισμένοι στους υπόλοιπους μόλους. Κάποιοι κάθονται και συζητάνε στην παράγκα των ψαράδων και λένε ιστορίες. Το πιο ενοχλητικό; Τα τσιμέντα που «ξερνούν» τη ζέστη τους και υποφέρουμε μέχρι αργά το απόγευμα…
Αυτή, σχεδόν, είναι η καθημερινότητα στο λιμανάκι με εξαίρεση τα σαββατοκύριακα με τη βαβούρα από το Μπαχάρι, στο οποίο γίνεται προσκύνημα, να ταράζει λίγο την ησυχία χωρίς όμως να ενοχλεί. Μια καθημερινότητα που δεν αλλάζει και αν κάποια φορά αλλάξει δημιουργεί μια διαφορετική περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Και μας αρέσει!
Η φωτογραφία είναι του Ανδρέα Σαρικώστα.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Για πρώτη φορά φέτος, χτες το απόγευμα, δεν έμεινε βάρκα στο λιμανάκι. Επιχείρησαν μεγάλη έξοδο όλοι οι ψαράδες!
