Να που αξιωθήκαμε, λοιπόν, να μπούμε σε μία ακόμη σαρακοστή, που μας παραπέμπει πάντα στα χρόνια της χαμένης δικής μας νεανικής αθωότητας. Τώρα ούτε νηστεύουμε, όπως εκείνα τα χρόνια τα παλιά, ούτε προσευχόμαστε. Τώρα τρώμε τον αγλέουρα, ας μου επιτραπεί η έκφραση, προσπαθούμε να βγάλουμε ο ένας τα μάτια του άλλου και γενικά αδιαφορούμε. Ακόμα και εκείνοι που το παίζουν αγνοί και άδολοι χριστιανοί. Και δεν είναι λίγες φορές που αυτή η υποκρισία είναι εκείνη που μας πειράζει πιο πολύ από όλα.
Για να είναι κάποιος καλός άνθρωπος δεν προϋποτίθεται ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ούτε η νηστεία, ούτε η προσευχή σε κάνουν από μόνες τους καλό και αγαθό. Υπάρχουν χριστιανοί που είναι χειρότεροι από το τον πιο ακραίο άθεο. Έχουν την αίσθηση και την εντύπωση ότι με το να νηστεύουν και να προσεύχονται είναι εξασφαλισμένη η είσοδός τους στον παράδεισο, ανεξάρτητα πώς συμπεριφέρονται.
Η νηστεία και προσευχή δεν είναι πανάκεια, αλλά δυστυχώς κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν. Το «κλειδί» είναι άλλο και ό,τι έχει σχέση με την ηθική, την εντιμότητα, την καλοσύνη, την αγάπη. Το μυστικό είναι πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας από εμάς και πώς τα εφαρμόζει στη ζωή του. Οι βαθιές μετάνοιες και οι μεγάλοι σταυροί είναι άχρηστοι αν στα λόγια το «παίζουμε» χριστιανοί και στην πράξη είμαστε δαίμονες…
Ευκαιρία, λοιπόν, καθώς μπήκαμε στη σαρακοστή, να αναθεωρήσουμε κάποιες απόψεις μας για το τι είναι καλό και τι κακό, άσχετα από το βαθμό της πίστης μας. Πιστεύοντες και μη πιστεύοντες. Να δούμε τον διπλανό μας με διαφορετικό μάτι και να συμπεριφερόμαστε ανάλογα. Όχι να το παίζουμε αλλά να είμαστε καλοί χριστιανοί.
Καλή σαρακοστή!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
