Με «έκλεβε» ο μεσημεριανός ύπνος όταν χτύπησε το τηλέφωνο… Ποιος είναι μεσημεριάτικα, αναρωτήθηκα με μια σχετική δυσφορία καθώς σήκωνα το τηλέφωνο… «Έλα, Δημητρό…» άκουσα τη γνωστή φωνή αγαπημένου και καρδιακού φίλου από μια πόλη της βόρειας Ελλάδας… Και ποια ήταν η επόμενη λέξη που βγήκε από το στόμα του; «Κολλήσαμε!»…
Και πού μας παραπέμπει τους τελευταίους μήνες αυτό το «κόλλημα»; Μα πού αλλού, παρά στον κορωνοϊό… «Πού, στην πολυκατοικία;», η επόμενη ερώτησή μου γιατί δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι είχε κολλήσει ο ίδιος, για να προσγειωθώ ανώμαλα… «Ποια πολυκατοικία ρε φιλε… Εγώ, η Πόπη και η Μαρία»… Τουτέστιν η σύζυγος και η κόρη του…
Ε, όπως καταλαβαίνετε, άρχισα τα «πώς» και «πού», αλλά ο φίλος μου δεν ήξερε να μου απαντήσει και ας μην είχε κανένα νόημα, τώρα πια.
«Ούτε που το πήραμε χαμπάρι», συνέχισε… «Κάποια δέκατα είχαμε την περασμένη εβδομάδα και κάποια άλλα ελαφρά συμπτώματα, κάναμε το τεστ και βρεθήκαμε θετικοί»… «Και το μωρό της Μαρίας;» ρώτησα με αγωνία… «Ευτυχώς το μωρό είναι εντάξει», με καθησύχασε… «Έτσι τώρα είμαστε κλειδωμένοι μέσα στο σπίτι, αλλά η κατάστασή μας είναι ήπια, αν και δεν έχω γεύση και όσφρηση»…
«Φίλε προσέχετε γιατί δεν ξέρετε από πού και πώς θα κολλήσετε», με συμβούλεψε με έντονη αγωνία, γιατί μας αγαπά πολύ και εμείς τους αγαπάμε το ίδιο… «Μπορεί να σου έρθει και να κολλήσεις από εκεί που δεν το περιμένεις. Πλένετε με προσοχή όλα όσα προέρχονται έξω από το σπίτι και βέβαια δεν συζητάμε για τα καθιερωμένα, πλύσιμο χεριών, απολύμανση πραγμάτων και λοιπά, και λοιπά…».
Η αλήθεια είναι ότι «πάγωσα» με τα «νέα» του φίλου μου και προσπάθησα να ψελλίσω τα γνωστά… «Υπομονή, κουράγιο, ψυχραιμία», που τα έχει και με το παραπάνω η οικογένεια. Και είμαι βέβαιος πως θα ξεπεράσουν το πρόβλημα και θα βγουν νικητές.
Γιατί σας «ζάλισα» με τα παραπάνω; Μα για να υπενθυμίσω, έστω και αν γίνεται κουραστικό, το αυτονόητο. Ότι επειδή δεν μπορούμε να ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το επόμενο λεπτό γι' αυτό δεν εφησυχάζουμε… Ο κορωνοϊός και ο εξ αυτού κίνδυνος είναι εδώ, παρών και καιροφυλακτεί! Γι' αυτό, προσοχή!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
