Πολλά παράπονα για παραμέληση των χωριών μας από την κεντρική διοίκηση εκφράζονται από το 1997 που καταργήθηκαν οι αυτοτελείς κοινότητες που ξέραμε μέχρι τότε. Αρχικά με τον «Καποδίστρια» 1 και 2 και στη συνέχεια με τον Καλλικράτη.
Και άρχισε να «χάνει η μάννα το παιδί και το παιδί τη μάννα» κατά μία λαϊκή έκφραση. Τα χωριά θεωρήθηκαν ως κάτι κατώτερο και σημασία δόθηκε στην πρωτεύουσα. Γενικά παραμελήθηκαν, λίγα ήταν τα φράγκα που πήγαιναν σ’ αυτά και τελικά η υποτιθέμενη αναβάθμισή τους ήταν μόνο θεωρία και μεγάλα λόγια που ποτέ δεν υλοποιούνταν. Και δεν λέω μόνο για το σήμερα αλλά και για το χτες και το προχτές και από τότε που άρχισαν οι πειραματισμοί με την Τοπική Αυτοδιοίκηση…
Παλιά ήταν ο πρόεδρος και το κοινοτικό συμβούλιο των οποίων τα χέρια ήταν λυμένα και φρόντιζαν, κατά το δυνατόν, για το καλύτερο για τα του οίκου τους. Οι πρόεδροι ήταν φιλικοί και κοντά στον κόσμο, είχαν άμεση επαφή μαζί του, του έλεγαν τα προβλήματά τους, κι αυτοί έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για την επίλυσή τους. Θυμάμαι, στο χωριό μου, τον τότε πρόεδρο και μετέπειτα δήμαρχο Διαμαντή Σκουλούδη να τριγυρνά στους δρόμους του χωριού με ένα μηχανάκι, να εντοπίζει προβλήματα και να δίνει λύσεις. Τώρα η αλήθεια είναι ότι γυρίζει και ο Μανδάλας που είναι Αντιδήμαρχος, αλλά αυτός έχει κι άλλα στο κεφάλι του…
Διάβαζα, λοιπόν, προχτές ότι οι πρόεδροι των κοινοτήτων μας οργανώνονται και φωνάζουν δεν πάει άλλο στην υποβάθμιση του ρόλου των Κοινοτήτων και διεκδικούν να αποτελούν και να διαδραματίσουν ουσιαστικό ρόλο στις κοινότητές τους και να μην είναι οι “γλάστρες” της αυτοδιοίκησης. Εξέδωσαν και ανακοίνωση και έκαναν γνωστή τη δημιουργία Δικτύου Κοινοτήτων Χίου.
Έτσι, όπως υπογραμμίζουν, είναι «μια προσπάθεια που κρίνεται επιτακτική για να αποκτήσουν οι Κοινότητές μας Φωνή και να διεκδικήσουμε αυτά που ανήκουν σε εμάς και τους δημότες που εκπροσωπούμε».
Και συνεχίζουν: «Η υποβάθμιση που βιώνουμε είναι πρωτοφανής. Στην ουσία δεν υπάρχουμε, αφού δεν διαθέτουμε ΑΦΜ, ούτε μια απλή σφραγίδα να θεωρούμε το γνήσιο της υπογραφής ενός συμπολίτη μας που αδυνατεί να μεταβεί σε Α.Τ. ή ΚΕΠ. Έχουμε καταντήσει οι υπηρέτες και “επαίτες” της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Σημειωτέον ότι πρώτοι εμείς είμαστε οι δέκτες ΚΑΘΕ είδους αιτήματος των δημοτών μας, αναγκασμένοι στη συνέχεια να παρακαλάμε για την υλοποίησή του, αφού δεν έχουμε καμία αποφασιστική αρμοδιότητα παρά μόνο συμβουλευτική».
Να ευχηθώ καλή επιτυχία και να τα καταφέρουν!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
