Τι άλλο σημάδευε τα πρωινά και τα μεσημέρια των Κυριακών κάποια άλλα χρόνια; Στο χωριό μου, τουλάχιστον, είχαμε την αγωνία ποια ταινία θα προβαλλόταν το βράδυ στον κινηματογράφο.
Τρεις φορές την εβδομάδα έπαιζε το σινεμά αλλά η Κυριακή ήταν η πιο εμπορική ημέρα και έτσι προβάλλονταν πάντα ελληνικές ταινίες, ενώ ενδιάμεσα, μέσα στην εβδομάδα ξένες. Τις πρώτες προτιμούσε ο γυναικόκοσμος ενώ τις δεύτερες το ισχυρό φύλο καθώς κυριαρχούσαν τα αστυνομικά, οι περιπέτειες και τα καουμπόικα.
Έτσι όλες οι γυναίκες περίμεναν με αγωνία να βγει το μικρό αυτοκινητάκι με το μεγάφωνο για να προαναγγείλει την ταινία της βραδιάς. Και ποιες ήταν οι ταινίες που συγκέντρωναν το ενδιαφέρον; Οι δραματικές, βέβαια, και κυρίως εκείνες με τον Νίκο Ξανθόπουλο και Μάρθα Βούρτση, την Άντζελα Ζήλια, το Μάνο Κατράκη, το Στέφανο Στρατηγό. Και, φυσικά, εκείνες με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, τον Ανδρέα Μπάρκουλη, τον Κώστα Κακαβά. Αλλά και οι κωμικές με τον Νίκο Σταυρίδη, τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, τον Νίκο Ρίζο, τον Γιάννη Γκιωνάκη, τη Ρένα Βλαχοπούλου. Και τόσα άλλα ιερά τέρατα του ελληνικού κινηματογράφου.
Έτσι κατά το μεσημεράκι ο κύβος ριχνόταν και άρχιζε το σούσουρο στις γειτονιές και όχι αδικαιολόγητα. Ήταν οι εποχές που το σινεμά ήταν η μία και μοναδική διασκέδαση. Και δεν ήταν μόνο η αιτία εξόδου, αλλά και για να πάρουμε κουράγιο από τα βάσανα των άλλων. Καθώς και για να ονειρευτούμε, έστω με όνειρα απατηλά.
Έτσι η προετοιμασία για την απογευματινή και βραδινή έξοδο ξεκινούσε το μεσημέρι και δεν ξέρετε τι απογοήτευση ένιωθαν ορισμένες γυναίκες αν τύχαινε καμιά Κυριακή να μην προβάλλεται ελληνική ταινία. Θα δούμε αργότερα όμως και αυτή καθεαυτή την έξοδο για το σινεμά.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
