Πόσοι συνάνθρωποί μας υποφέρουν καθημερινά από αρρώστιες, ταλαιπωρούνται μαρτυρικά, βασανίζονται, αγωνιούν, αγανακτούν, αγχώνονται… Αμέτρητοι, έτσι; Και κοντά σ’ αυτούς και οι πολλοί κοντινοί τους, όχι μόνο οι ζεστοί συγγενείς αλλά και οι φίλοι και γνωστοί. Ένας ολόκληρος κόσμος, άλλοτε με την προσδοκία της ίασης και άλλοτε με την αγωνία της εξέλιξης, άλλοτε με το αίσθημα της ανακούφισης και άλλοτε με ένα αναμενόμενο ή απροσδόκητο τέλος…
Και ναι μεν η ευχή όλων μας είναι «την υγειά μας να έχουμε», ελάτε όμως που αυτή η ρημάδα η υγεία δεν μας κάνει το χατίρι κι άλλοτε σου τη δίνει στο «δόξα πατρί» κι άλλοτε σου δίνει μια ευκαιρία. Μαυρίζει η καρδιά μας σε τέτοιες περιπτώσεις, αναρωτιόμαστε μάλιστα, πολλές φορές και με ένα «γιατί», αλλά απάντηση δεν υπάρχει…
Πρόσφατα μαύρισε και η δική μου καρδιά γιατί αγαπημένοι φίλοι βρέθηκαν σε δύσκολη θέση… Και όταν είναι γνωστός και φίλος είναι αλλιώς, σε σχέση με κάποιον που μπορεί να τον ξέρεις εξ αποστάσεως… Πριν λίγες μέρες αδελφικός φίλος έτρεχε στην Αθήνα για μια επέμβαση που ούτε καν μπορούσε να διανοηθεί… Ευτυχώς η αποκατάσταση είναι ομαλή. Πρόσφατα αγαπητή φίλη, που ήταν μάλιστα ιδιαίτερα προσεκτική με την υγεία της, μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο της Αθήνας για περαιτέρω εξετάσεις και επεμβάσεις. Την ίδια μέρα στο νοσοκομείο μας είδα μια άλλη γνωστή κυρία που με κόπο συγκρατούσε τα δάκρυά της γιατί συγγενικό πρόσωπό της δεν πάει καλά. Και το ίδιο βράδυ σε επικοινωνία που είχα με τον γιο παλιού φίλου, με προσγείωσε ανώμαλα γιατί και εκείνου η κατάσταση ήταν δραματική, για να μην γράψω τραγική…
Περιττό να σας πω ότι εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα, με το μυαλό μου να μην μπορεί να ηρεμήσει και να αισθάνομαι μέσα μου ένα κενό. Πώς να μη μαυρίσει η καρδιά σου και πώς να ξεπεράσεις αυτές τις περιπέτειες; Τουλάχιστον να είναι περαστικές. Αυτή είναι η ευχή όλων μας!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
