Πέρασαν τρία χρόνια από τότε που «έφυγε» και ο Μιχάλης Σφυράκης που τον τελευταίο καιρό της ζωής του, έλιωνε σαν το κερί… Ήρθε από την Κρήτη πριν από πολλά χρόνια, ρίζωσε στον τόπο μας, έκανε οικογένεια, πρωτοπόρησε και πρωταγωνίστησε πολλές φορές με το αγωνιστικό ταμπεραμέντο του, έδωσε μάχες, φώναξε, διαδήλωσε, ήταν παρών σε κάθε κινητοποίηση. Μέχρι και πρόσφατα, παρά το ότι τον «έτρωγε» σταθερά η αρρώστια. Όμως ο αγώνας μαζί της ήταν άνισος. Το πάλεψε γενναία, φάνηκε ότι ήταν ατρόμητος, στάθηκε όρθιος και κονταροχτυπήθηκε μαζί της σαν τον Διγενή στα μαρμαρένια αλώνια… Όμως δεν άντεξε μέχρι το τέλος…Ο «Δαβίδ» σε τέτοιες περιπτώσεις δύσκολα νικά τον «Γολιάθ»…
Όσοι γνώριζαν από κοντά τον Μιχάλη ήξεραν τον ακέραιο χαρακτήρα του. Μια ζωή αγωνιστής και ασυμβίβαστος, πιστός σε αρχές, ιδέες και ιδανικά πανανθρώπινα με μπούσουλα τα «ευαγγέλια» του Μαρξισμού - Λενινισμού. Για λιγότερη αδικία στον κόσμο. Αρχικά στο ΚΚΕ, στη συνέχεια στο Συνασπισμό και ακολούθως στον ΣΥΡΙΖΑ. Από τον οποίο όμως αποχώρησε, όπως και πολλοί άλλοι, μετά το φιάσκο του δημοψηφίσματος, παραμένοντας όμως σταθερός στις αριστερές ιδέες του. Και στη «Χιακή Συμπολιτεία» που αγάπησε και υπηρέτησε με συνέπεια.
Εκείνο που σε εντυπωσίαζε στον Μιχάλη ήταν το πάθος που τον διέκρινε και η συνέπειά του προς τις υποχρεώσεις του μέχρι και την τελευταία ώρα του. Τέτοιοι άνθρωποι δεν γεννιούνται πολλοί και η απώλειά τους είναι αναπλήρωτη. Πάντοτε ενεργός, ανήσυχος και δραστήριος στη δημοτική παράταξη, στις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, στα πολιτικά γεγονότα του τόπου μας.
Ο Μιχάλης δεν πήρε τη ζωή του λάθος. Ωραίος πάντα, με το χαμόγελο στα χείλη, με το χιούμορ του, ακόμα και με τις φωνές του, ήταν αγαπητός από όλους. Δυστυχώς το όνειρο για το οποίο πάλεψε μια ζωή για μια πιο δίκαιη κοινωνία δεν το είδε να εκπληρώνεται. Το άφησε όμως παρακαταθήκη για όσους ακολουθούν με την ελπίδα ότι οι αγώνες που έδωσε κι εκείνος κάποια στιγμή θα δικαιωθούν. Αγαπημένε φίλε και σύντροφε σε θυμόμαστε!…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
