Πρωί - πρωί χτύπησε το τηλέφωνο… Στην άλλη άκρη του σύρματος η Τασούλα… «Γιατί δεν γράφεις σήμερα; Είσαι καλά; Συμβαίνει κάτι; Ανησυχήσαμε»…
Καπάκι η Ερατώ από την Αθήνα, στο τηλέφωνο που σήκωσε η Φρόσω… «Γιατί δεν έγραψε σήμερα ο Δημήτρης; Σας συνέβη κάτι; Είσαστε καλά;»…
Τα τηλεφωνήματα συνεχίζονταν με έκδηλη την αγωνία. Κυρίως από γνωστούς και φίλους που ήξεραν τους αριθμούς των τηλεφώνων μας. Και, όπως διαπίστωσα εκ των υστέρων, με πολλά μηνύματα στο φάκελο αλληλογραφίας και στο μέσεντζερ που εξέφραζαν ανησυχία.
Αναστάτωση επειδή χτες απουσίασα χωρίς προειδοποίηση τόσο από τη στήλη της Αλήθειας, όσο και από την αντίστοιχη κοινωνικής δικτύωσης. Μια απουσία που είχε σχέση με την εξαφάνιση ενός φακέλου από την επιφάνεια εργασίας του υπολογιστή μου, πλούσιου σε περιεχόμενο με γραπτά. Πώς δεν έπαθα εγκεφαλικό, είναι ένα ερώτημα… Ξέρετε τι είναι να ξοδεύεις φαιά ουσία και από τη μια στιγμή στην άλλη ό,τι έγραψες να εξαφανίζεται; Δεν ξέρετε…
Τέλος πάντων άρχισα να «ψάχνω» πού μπορεί να πήγε αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ζήτησα και τη συνδρομή του Αλέξανδρου που ξέρει περισσότερα, αλλά τζίφος. Ας πάρω είπα τον τεχνικό μου να του πω το και το. Κατέβασέ τον μου είπε κάτω να του ρίξω μια ματιά και θα σου τηλεφωνήσω. Επέστρεψα σπίτι αλλά πού να βρω ησυχία. Η αγωνία μου είχε κορυφωθεί καθώς δεν χτυπούσε και το τηλέφωνο. Το βράδυ με πήρε να μου πει ότι έκανε κάποια ανάκτηση αρχείων αλλά δυστυχώς δεν βρέθηκε το ζητούμενο και χτες το μεσημέρι τον ξαναπήρα στα χέρια μου.
Πού θέλω να καταλήξω…; Ότι μπορεί να στενοχωρήθηκα πολύ με την απώλεια, αλλά χάρηκα με το νοιάξιμο φίλων και γνωστών που ανησύχησαν με την απουσία μου. Και δεν υπάρχει κάτι πιο ωραίο από το να σε νοιάζεται ο άλλος. Σημαίνει πως σε αγαπά και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση. Συμπέρασμα: Να νοιαζόμαστε τον διπλανό μας, τον φίλο, τον γνωστό ακόμα και τον άγνωστο. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να ενδιαφερόμαστε για τον συνάνθρωπό μας. Ένα παραπάνω αν βρίσκεται σε δύσκολη θέση, Ένα τηλεφώνημα ενδιαφέροντος είναι βάλσαμο.
Σας ευχαριστώ.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
