Δυστυχώς είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια ζούμε σε μια αντιπνευματική εποχή. Τουτέστιν σε μια εποχή που αντιτίθεται στις πνευματικές αξίες ή είναι αδιάφορη για αυτές. Τα ενδιαφέροντά μας περιορίζονται στο τι θα φάμε, τι θα πιούμε και κυρίως πώς θα επιβιώσουμε. Έτσι προτεραιότητες άλλων, πιο παλιών, εποχών είτε δεν υπάρχουν πια είτε είναι στα ουσιώδη εν ανεπαρκεία.
Τα παραπάνω σκεπτόμουν διαβάζοντας το νέο δ.σ. του Φιλοτεχνικού Ομίλου Χίου, στο οποίο συμμετέχουν αξιολογότατοι συμπολίτες. Και ποιος ήταν και είναι ο ΦΟΧ; Το ιστορικότερο πνευματικό σωματείο της Χίου με επαίνους και ακαδημαϊκά βραβεία ζηλευτά για τις δραστηριότητές του. Μέχρι πριν λίγα χρόνια τουλάχιστον γιατί τα τελευταία πήρε την κάτω βόλτα όχι αποκλειστικά από όσους το διοίκησαν αλλά κυρίως από την γενικότερη αδιαφορία για τα πνευματικά πράγματά μας.
Κάποτε ήταν τίτλος τιμής να είσαι μέλος του Φιλοτεχνικού και μάλιστα το πρόβαλες σε βιογραφικά σου και όπου αλλού. Να όμως που ο πανδαμάτωρ χρόνος άρχισε σιγά - σιγά να υποσκάπτει τη θεμέλιά του και ο πύργος που είχε χτιστεί στην αρχή του 20ού αιώνα κινδυνεύει. Τώρα θα μου πείτε γερνούν και τα σωματεία; Γιατί όμως να μην γερνούν όταν δεν υπάρχει το ανάλογο ενδιαφέρον να κρατηθούν ζωντανά; Και όταν μια χούφτα άνθρωποι χωρίς καμία βοήθεια, χωρίς καμία συμπαράσταση, χωρίς το παραμικρό προσπαθούν να το κρατήσουν ζωντανό; Και μέχρι πότε; Και με ποια διάθεση και όρεξη όταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι αρνητική;
Μια αλήθεια είναι ότι όλα έχουν μια αρχή κι ένα τέλος, όταν δεν υπάρχει μέριμνα. Κατά την προσωπική μου άποψη ο Φιλοτεχνικός κινδυνεύει και υπεύθυνοι είμαστε όλοι εμείς που δεν φροντίσαμε και δεν φροντίζουμε να τον κρατήσουμε ζωντανό. Ο ιστορικός Φιλοτεχνικός με την τόσο μεγάλη και αφειδώλευτη προσφορά ενός ολόκληρου αιώνα στην πνευματική και πολιτιστική Χίο.
Χρειάζεται μια επανεκκίνηση με προσέγγιση των παλιών και προσπάθεια εγγραφής νέων μελών. Δεν είναι εύκολο αλλά όλοι μπορούμε να βάλουμε ένα χεράκι. Χάρηκα το νέο συμβούλιο που ανέλαβε. Τον ακάματο, ακατάβλητο και στυλοβάτη Κώστα Αμπανούδη που τον θαυμάζω γιατί από νεαρή ηλικία στηρίζει πάση θυσία τον Όμιλο. Η προσφορά του είναι ανεκτίμητη. Για όλα, από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα, με υπομονή, εγκαρτέρηση και χωρίς ποτέ να εκφράζει άρνηση. Είναι το μπουντέλι πάνω στο οποίο στηρίζεται το σωματείο. Όμως και ο Κώστας μεγάλωσε (77) και μπορεί να αντέχει ακόμα αλλά υπάρχουν και κάποια όρια. Δίπλα του πολύτιμος συνεργάτης και βοηθός και η σύζυγός του η Ελένη κι εκείνη το ίδιο αποδοτική. Η Χριστίνα με βαριά κληρονομιά, η Ξένη, η Μαρκέλλα, η Δέσποινα, ο Δημήτρης άξιοι και ικανοί με αγάπη για τον πολιτισμό και τον Όμιλο.
Όμως ο ΦΟΧ θέλει και ανανέωση. Πρέπει να υπάρξει διάδοχη κατάσταση για να συνεχίσει να ζει. Δεν είναι δυνατόν να παλεύουν οι ίδιοι και οι ίδιοι. Πιστεύω ότι στόχος του νέου συμβουλίου είναι να προσπαθήσει να προσελκύσει νέους ανθρώπους. Γιατί δεν μπορεί, θα υπάρχουν εκείνοι που μπορούν να συμμετάσχουν και βοηθήσουν. Υπάρχει η ποιητική ομάδα «Σείστρο», γιατί δεν αναλαμβάνει πρωτοβουλία ανανέωσης του Ομίλου; Και να βοηθήσουν και τα άλλα πολιτιστικά σωματεία. Καλά τα μαθήματα, οι χοροί και τα τραγούδια αλλά πρέπει να ζήσει και το πνεύμα.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Τα στιγμιότυπα από παλιά εκδήλωση και συνέλευση.
