Μια πρόσφατη εκδήλωση στο ανοικτό θέατρο Καρδαμύλων «Αδαμάντιος Λεμός» ήταν η αφορμή για να ξαναθυμηθώ τον σπουδαίο χιώτη πρωτοπόρο καλλιτέχνη. Όποτε μου τηλεφωνούσε με ξεκούφαινε με τη δυνατή και την τραχειά φωνή του και αναρωτιόμουν, αν είναι δυνατόν αυτή η φωνή να ανήκει σε έναν ενενηντάρη. Όποτε τον έβλεπα στο δρόμο με εντυπωσίαζε με το αγέρωχο στυλ του, πάντα ευθυτενής, αεικίνητος και φουριόζος. Όποτε συζητούσα μαζί του, ένα ήταν το αντικείμενο της κουβέντας μας, το θέατρο που υπεραγαπούσε. Όποτε τον έβλεπα να σκηνοθετεί μια παράσταση, κάθε φορά συμπέραινα πόσο μεγάλος σκηνοθέτης ήταν.
Ο λόγος λοιπόν για τον Αδαμάντιο Λεμό, αυτόν τον πραγματικό θεατράνθρωπο που δεν το έβαζε με τίποτα «κάτω». Η πρώτη γνωριμία μαζί του ήταν μέσα από το βιβλίο - οδοιπορικό «Η ουτοπία του Θέσπη». Κι όταν τον συνάντησα για πρώτη φορά μπροστά μου, μου έκανε εντύπωση η απλότητα και η μετριοφροσύνη του, γιατί τον θεωρούσα έναν άνθρωπο απλησίαστο. Ευγενικός, χαμογελαστός, η αλήθεια είναι λίγο φωνακλάς, αλλά και παθιασμένος με -τι άλλο;- το θέατρο. Θυμάμαι πόσο είχε στενοχωρηθεί και πληγωθεί κάποια στιγμή, όταν έπεσαν όλοι πάνω του να τον «φάνε» για μια παράσταση του «Πλούτου» στην Αθήνα. Μια πικρία που κουβαλούσε μέσα του.
Τι να γράψεις σε έναν τόσο μικρό χώρο για έναν τόσο μεγάλο άνθρωπο... Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που με τιμούσε με τη φιλία του και μετρούσε τη γνώμη μου. Το πλούσιο βιογραφικό του είναι ο αψευδής μάρτυρας όλων όσων πρόσφερε στο ελληνικό θέατρο. Φαντάζει απίστευτο το μέγεθος της προσφοράς του και όμως ήταν μια πραγματικότητα. Ήταν ένας από τους τελευταίους μεγάλους που δεν αναπληρώνονται, δυστυχώς. Σε θυμόμαστε με αγάπη κύριε Αδαμάντιε…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
