Tα τελευταία χρόνια συγκινούμαι με το παραμικρό και δεν φτάνει αυτό, αλλά μου έρχεται και κανένα δάκρυ στα μάτια. Ακόμα και σε περιπτώσεις χαράς. Ρε Νίκο, τι είναι αυτό το σύμπτωμα, ρώτησα πριν λίγο καιρό τον αγαπημένο μου Τσιλίμη… Και τι μου απάντησε; Φίλε κι εγώ το ίδιο παθαίνω… Είναι επειδή γερνάμε. Δεν θυμάμαι αν μου είπε γερνάμε ή μεγαλώνουμε, για να χρυσώσει το χάπι, αλλά έχει καμιά σημασία; Αμφότεροι έχουμε τα χρονάκια μας.
Έτσι, που λέτε, κάποιες φορές συλλαμβάνω τον εαυτό μου, όχι μόνο σε δυσάρεστες στιγμές αλλά και σε ευχάριστες, να ανεβαίνει ένας κόμπος στο λαιμό. Και καλά στις δυσάρεστες δικαιολογείται, αμέ στις ευχάριστες;
Δυο ευχάριστες στιγμές έζησα τις τελευταίες μέρες, και μην γελάσετε, με τον Ολυμπιακό και τον πιτσιρικά που μας έχει σκλαβώσει. Το ένα την περασμένη Κυριακή και το δεύτερο την Τετάρτη. Όταν τον έβλεπα να πανηγυρίζει μαζί με τους συμπαίκτες και τους φιλάθλους τις δύο νίκες του Ολυμπιακού. Οι συμπαίκτες του τον «έσπρωχναν» μπροστά από αυτούς, αναγνωρίζοντας την καθοριστική συμβολή του και οι φίλαθλοι τον αποθέωναν φωνάζοντας το όνομά του. Γιατί συγκινήθηκα; Δεν ξέρω…
Μέσα σε τρεις ημέρες έγινε δυο φορές ήρωας, ο Μικρός Ήρωας του Ολυμπιακού με το παιδικό πρόσωπο, ο Χρήστος Μουζακίτης. Η ποδοσφαιρική ζωή του σαν να είναι βγαλμένη από συγγραφική φαντασία, ιδιαίτερα στο τριήμερο που πέρασε.
Σκηνή 1: Κυριακή, ο Ολυμπιακός στη Λιβαδειά πιέζει τον Λεβαδειακό, έχει δοκάρια, χαμένες ευκαιρίες, το 0-0 παραμένει, η αγωνία στο κόκκινο για τους κόκκινους και στο 85' έρχεται ο μικρός να γίνει σούπερ ήρωας. Σκοράρει, βγάζει την ομάδα από το αδιέξοδο, συμπαίκτες, συνοδοί, τεχνικοί τον αποθεώνουν, οι οπαδοί παραληρούν, το όνομά του γράφεται στους γιγαντότιλους των εφημερίδων.
Σκηνή 2: Τετάρτη, γήπεδο Καραϊσκάκη, επαναληπτικός Κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό στη ρεβάνς του 1-1 στο ΟΑΚΑ. Αγώνας υψηλής έντασης, νεύρα τεντωμένα, επίθεση του Ολυμπιακού, απόκρουση της άμυνας, η μπάλα στον Μουζακίτη, καταπληκτικό βολέ, ΓΚΟΛ!
Πάλι γκολ από αυτόν «τον μικρούλη», όπως τον χαρακτήρισε περιχαρής στις δηλώσεις του μετά το παιχνίδι ο Χοσέ Λουίς Μετιλίμπαρ. Η πορεία αυτού του παιδιού, η εκτόξευση της καριέρας του στην ηλικία, ακόμα, του «ζακέτα να πάρεις», είναι σαν ευφάνταστο σενάριο. Σαν τους σούπερ ήρωες παιδικών ιστοριών. Να είναι καλά, να τον χαίρεται ο κόσμος του Ολυμπιακού, να τον χαίρονται οι Έλληνες και, πάνω απ' όλα, να τον χαίρονται αυτοί που τον γέννησαν.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
