Ανέκαθεν λέγαμε ότι οι άνθρωποι με τα καμώματά τους αγαπιούνται και με τα καμώματά τους και πάλι μισούνται… Kαι είναι μια μεγάλη αλήθεια αφού «μετράνε» οι συμπεριφορές μας. Οι οποίες αν είναι καλές σημαίνουν ότι είμαστε κι εμείς καλοί αλλά αν είναι κακές, εννοείται ότι δεν είμαστε καθόλου αρεστοί…
Αυτό σκέπτομαι τις τελευταίες μέρες με αφορμή την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία… Ποια συμπάθεια και αγάπη είχαμε για τη Ρωσία γενικά και για τον ρώσικο λαό από πάντα και πώς φτάσαμε στο σημείο να μη θέλουμε να ακούσουμε για τον ηγέτη της τουλάχιστον. Γιατί ο κόσμος δεν μας φταίει σε τίποτα.
Από πότε να πιάσουμε να αρχίσουμε να παραθέτουμε τις καλές σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών μας...; Με τη Ρωσία μάλιστα να είναι στο πλευρό της Ελλάδας σε χρόνια δύσκολα και σκλαβωμένα. Γι' αυτό οι παλιοί περίμεναν «να κατέβει ο Μόσκοβος να φέρει το σεφέρι». Στη λαϊκή παράδοση, η Ρωσία αντιπροσώπευε πάντα τον διαχρονικό Σωτήρα. Το ξανθό γένος, το ομόθρησκο, που θα μας απελευθέρωνε από τον τουρκικό ζυγό, σύμφωνα με το δημώδες άσμα, στέλνοντας τις στρατιές του (το σεφέρι). Παρότι αυτό δεν έγινε ποτέ, παρότι το σεφέρι δεν φάνηκε, ο φιλορωσισμός ως ιδεολογία είναι από τα πλέον ανθεκτικά στερεότυπα στο μακρό ιστορικό χρόνο της ελληνικής κοινωνίας.
Και βέβαια το ίδιο παρατηρούταν και επί Σοβιετικής Ένωσης, η επανάσταση η οποία είχε συγκλονίσει τον κόσμο. Και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έπιναν νερό στο όνομα του κομμουνισμού, άσχετα από την όποια κατάληξη είχε…
Ακόμα και μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης… Είναι χαρακτηριστικό ότι πριν λίγα χρόνια σε έρευνα που έγινε ανάμεσα στους έλληνες millennials (όσοι γεννήθηκαν ανάμεσα στο 1980 και το 2000), πάνω από το 60% δήλωνε ότι θαυμάζει τον Πούτιν.
Μόνο που ο Πούτιν, που εκπροσωπεί τον «Μόσκοβο», απογοήτευσε όχι μόνο τους θαυμαστές του αλλά και όλο τον κόσμο με τα καμώματά του. Κατέβηκε και έφερε συμφορά στην Ουκρανία! Και ο θαυμασμός έγινε μίσος…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
