Σήμερα που δεν μας λείπει σχεδόν τίποτα μέσα από τα σπίτια μας, αναρωτιέμαι πώς τα κατάφερναν και επιβίωναν οι άνθρωποι όχι τα πολύ παλιά χρόνια, αλλά λίγα χρόνια πριν. Όταν το ηλεκτρικό ρεύμα δεν είχε μπει ακόμα στη ζωή μας ή εν πάση περιπτώσει σε όλα τα σπίτια και πιο πολύ στα πιο φτωχικά και ακόμα και εκείνα που σήμερα θεωρούνται αναγκαία και απαραίτητα δεν υπήρχαν…
Και τι θυμήθηκα…; Τα ψυγεία του πάγου και τα φανάρια, όπου έμπαιναν τα φαγιά, που βρίσκονταν σε κάθε σπίτι τη δεκαετία του ‘60. Σε άλλα σπίτια λίγο πιο μεγάλα που ήταν ξύλινα και σε άλλα πιο ταπεινά και φτωχά. Αυτά τα τελευταία ήταν λαμαρινένια, κάτι σαν μεγάλα κουτιά που είχαν την ειδική υποδοχή για τον πάγο και ένα μικρό ντεπόζιτο για το νερό. Και ένα βρυσάκι για το κρύο νερό. Τα πρώτα ήταν πιο πολυτελείας και απ’ ό,τι θυμάμαι είχαν και καμιά δυο σχάρες στο κάτω μέρος τους ενώ στο πάνω υπήρχε κι εκεί το βρυσάκι για να δροσιζόμαστε.
Και βέβαια όλα αυτά «δούλευαν» με πάγο… Περνούσε ο παγοπώλης με το φορτηγό γεμάτο με παγοκολόνες σκεπασμένες με λινάτσες για να μη λιώνουν εύκολα. Και η νοικοκυρά αγόραζε συνήθως ένα τέταρτο της παγοκολόνας, το τύλιγε σε ένα κομμάτι χοντρό ρούχο και το έβαζε στην ειδική υποδοχή. Τουλάχιστον ήταν εξασφαλισμένο το κρύο νεράκι μέχρι την άλλη μέρα. Μια καθημερινή απαραίτητη ιεροτελεστία. Υπήρχαν βέβαια και τα αρμολούσικα μπουρμπούλια με εκείνη την αξέχαστη κεραμική γεύση που τα σκεπάζαμε με λεμόνια ή κουκουνάρες. Για το δροσερό νερό.
Αυτά μια φορά κι έναν καιρό, όπως έλεγαν και στα παραμύθια. Άλλες εποχές, άλλες ευκολίες… Καλύτερες οι σημερινές, έτσι;
Του Δημήτρη Φρεζούλη
