Έτσι έκλεισε και ο «Πάπυρος», ένα από τα μεγάλα βιβλιοπωλεία του νησιού. Και στενοχωρήθηκα βλέποντας την πινακίδα με την εμβληματική επιγραφή να κατεβαίνει. Και πώς να μη στενοχωρηθείς όταν βλέπεις ένας ναός γνώσης, στη σημερινή, δυστυχώς απνευματική εποχή που ζούμε, να βάζει λουκέτο.
Ο «Πάπυρος» έγραψε κι αυτός τη δική του ιστορία. Και μαζί με αυτόν και ο Γιώργος Μερούσης ένας άνθρωπος ευγενέστατος, καλοσυνάτος, χαμογελαστός, εξυπηρετικός, βαθύς γνώστης των αντικειμένων του βιβλιοπωλείου του. Και ο αγαπητός Γιάννης Βούλγαρης με εξειδίκευση στο χώρο του βιβλίου και με πολλές άλλες δραστηριότητες πνευματικές. Πάντα πρόθυμος, ενημερωμένος, δεκτικός.
Δεν ξέρω το λόγο για τον οποίο έκλεισε ο «Πάπυρος». Τον υποψιάζομαι, βέβαια, αλλά τι μπορείς να κάνεις όταν φτάνεις ως εδώ και μη παρέκει. Όλα έχουν σχέση με την επιβίωση μιας μονάδας, εκτός αν υπάρχουν άλλοι λόγοι που έχουν σχέση με την απόσυρση και την ξεκούραση.
Πάντως θα μας λείψει ο «Πάπυρος», όπως αρκετά χρόνια πριν μας έλειψαν και τα εμβληματικά βιβλιοπωλεία, το ένα κοντά στο άλλο, του Κασσιώτη και του Χαβιάρα. Δυο βιβλιοπωλεία που έγραψαν ιστορία άσχετα ότι αυτή η ιστορία έχει καταγραφεί μόνο στη μνήμη μας. Όλων όσοι τα χρόνια εκείνα μπαινοβγαίναμε σε αυτά και ερχόμασταν σε επαφή με τα βιβλία. Κι εκείνος ο καιρός δεν έμοιαζε καθόλου με τον σημερινό. Τότε κρύβαμε το χαρτζιλίκι μας για να αγοράσουμε ένα βιβλίο και κάναμε ουρά στο δανειστικό τμήμα της Βιβλιοθήκης γεμίζοντας τις καρτέλες μας με τίτλους. Και ο κύριος Νίκος Κασσιώτης μειλίχιος, με τη γυναίκα του την κυρία Βιργινία χαμογελαστή, να μας εξυπηρετούν. Και ο κύριος Κώστας Χαβιάρας να μας συμβουλεύει τι να διαβάσουμε συνεπικουρούμενος από τη συμβία του την Μπέμπα και πιο παλιά και η κυρία Πόπη αλλά και ο Αυγουστίνος. Παρέα με τον Κώστα Χωρεάνθη, τον Τριαντάφυλλο Μυλωνά, τον Νίκο Κιουράνη.
Έτσι και ο «Πάπυρος» ακολούθησε τη μοίρα του. Να ευχαριστήσουμε τον Γιώργο, τον Γιάννη και όλα τα παιδιά που μας πρόσφεραν τόσα χρόνια τις υπηρεσίες τους και να τους διαβεβαιώσουμε ότι θα τους θυμόμαστε και θα τους έχουμε στην καρδιά μας.
Tου Δημήτρη Φρεζούλη
