«Ξανάγινε κάτι τέτοιο; Δεν ξανάγινε!». Έτσι είπε ο πρωθυπουργός μας όσον αφορά τον προσωπικό γιατρό μας. Υποτίθεται, δηλαδή, ότι, ο μη γένοιτο, αν χρειαστούμε κάποια ιατρική συμβουλή ή ό,τι έχει σχέση με την υγεία μας θα είναι απίκου να μας περιθάλψει. Ωραίο και πολύ καλό ακούγεται, τι γίνεται όμως στην πράξη; Ποιος γιατρός θα πρωτοκοιτάξει ασθενή όταν τον έχουν φορτώσει με εκατοντάδες; Ο άνθρωπος θα τα «παίξει» και ίσως και γι' αυτό το λόγο πιο παλιά δεν υπήρξε προθυμία γιατρών να μετάσχουν στο εγχείρημα. Ελάχιστοι ήταν οι ιδιώτες που δέχτηκαν και οι περισσότεροι, για να μην πω όλοι, ήταν επιβαρυμένοι με υποχρεώσεις και φροντίδα στη δημόσια υγεία.
Πότε ήταν που καθιερώθηκε για πρώτη φορά ο προσωπικός γιατρός; Δεν πάει πολύς καιρός. Η προσπάθεια από την πρώτη στιγμή ήταν θνησιγενής αφού η κυβέρνηση δεν ήταν διατεθειμένη να διαθέσει τα απαραίτητα κονδύλια για να αμειφθούν οι ιδιώτες γιατροί που θα συνέβαλαν στο εγχείρημα. Και τώρα περιλαμβάνει και ανειδίκευτους γιατρούς δηλαδή αγροτικούς και ειδικευόμενους.
Πολύ καλός ο θεσμός του προσωπικού γιατρού αλλά πώς εφαρμόζεται στην πράξη; Στη θεωρία όλα είναι εύκολα και με τα λόγια χτίζεις ανώγεια και κατώγια. Όταν έχω ανάγκη θα ανταποκρίνεται; Αυτό είναι το ερώτημα. Δεν ξέρω με τη νέα αναγγελία του πρωθυπουργού αν αλλάξει κάτι. Μακάρι αλλά δεν το βλέπω. Και επειδή όταν ο προσωπικός δεν ανταποκρίνεται και με το δίκιο του, με τόσους που έχει στο κεφάλι του, τι κάνουμε; Γεμίζουμε τις αίθουσες αναμονής των ιδιωτών γιατρών. Και μάλιστα σε άμεσο χρόνο.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Προσωπικά εύχομαι να είναι καλά ο Νίκος και η Κωνσταντίνα Τσιλίμη που τους εμπιστεύομαι απόλυτα, όπως και πολλοί άλλοι, και που μας προσέχουν.
