Tι έκπληξη ήταν κι αυτή; Ναι, καλά καταλάβατε… Για το σεισμό λέω, που δεν ήταν και καθόλου ευκαταφρόνητος, ε; Άκου κοντά στα 7 Ρίχτερ! Και είχαμε και αρκετό καιρό να βιώσουμε μια παρόμοια εμπειρία, έτσι;
Με λίγα λόγια, δεν μας έφταναν όλα τα άλλα, τουτέστιν τα είχαμε χύμα μας ήρθαν και τσουβαλάτα. Ένας σεισμός που μας φόβισε, μας τρομοκράτησε θα έλεγα, αλλά ευτυχώς χωρίς να έχουμε συνέπειες φοβερές και τρομερές στη Χίο, τουλάχιστον…
Και τι κάναμε εκεί κατά τις 2 παρά δέκα το μεσημέρι που ακούσαμε την πρώτη μακρινή βουή, που δεν προλάβαμε να συνειδητοποιήσουμε από πού προέρχεται, γιατί σχεδόν αμέσως καταλάβαμε πως είναι σεισμός; Και αφού το καταλάβαμε, τι άλλο αντιληφθήκαμε; Ότι δεν ήταν σεισμός του δευτερολέπτου, αφού το ταρακούνημα και μάλιστα γερό συνεχιζόταν. Και πέρασαν, ούτε λίγο, ούτε πολύ, 25 δευτερόλεπτα. 25 δευτερόλεπτα κατά τη διάρκεια των οποίων άλλοι χώθηκαν κάτω από τραπέζια, όπως μάθαμε στο σχολείο, άλλοι βγήκαν στο δρόμο και κάποιοι τρίτοι, με ό,τι αυτό συνεπαγόταν, κατέβαιναν από ορόφους…
Έτσι οι περισσότεροι βρεθήκαμε στους δρόμους βλέποντας ο ένας τον άλλον, μονολογώντας ή κάνοντας διάλογο με γνωστούς και αγνώστους… Ξέρετε, σε τέτοιες δύσκολες περιπτώσεις, νιώθουμε ότι είμαστε όλοι ένα και αυτό, αν μη τι άλλο, είναι καλό. Και αναρωτιόμασταν πόσων βαθμών να ήταν, τι ανατριχιαστικό αίσθημα βιώσαμε, αν θα έχουμε μετασεισμούς κ.λπ. Και φυσικά τα κινητά πήραν «φωτιά»… Μας τηλεφωνούσαν, τηλεφωνούσαμε, μας καθησύχαζαν και καθησυχάζαμε όσους ήταν εκτός Χίου…
Εκ των υστέρων ακούσαμε και άλλες μαρτυρίες συμπολιτών που βρέθηκαν εκείνη την ώρα σε άλλη σημεία του νησιού… Ένας φίλος μου είπε ότι η γιγαντιαία εκκλησία του Άι Στράτη στα Θυμιανά «πήγε και ήρθε», κάποιος άλλος ότι το Ομήρειο «χόρευε» και πολλά άλλα…
Και εδώ στο λιμανάκι ζήσαμε πρωτοφανή και πρωτόγνωρα φαινόμενα με τη θάλασσα να βγαίνει στην προκυμαία, η στάθμη της θάλασσας να ανεβοκατεβαίνει, το λιμανάκι να αδειάζει από το υγρό στοιχείο και να ξαναγεμίζει… Λόγω του παλιρροϊκού κύματος που ευτυχώς ήταν αδύναμο.
Αμέ οι δύο 17χρονοι μαθητές που έχασαν τη ζωή τους στη Σάμο; Ανείπωτη και αφάνταστη τραγωδία… Σκεφτείτε τα δύο παιδιά που καταπλακώθηκαν, σκεφτείτε τους άμοιρους γονείς… Πω, πω, δεν θέλω να το σκέφτομαι γιατί αρρωσταίνω.
Αυτά και ας ελπίσουμε πως δεν θα έχουμε συνέχεια του φαινομένου.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
