Είναι γνωστό από παλιά ότι κάποιοι λίγοι, ως ελάχιστοι, είναι εκείνοι που σούρνουν το κάρο των υποχρεώσεων συλλόγων και σωματείων. Και χάρη σ’ αυτούς είναι εν ζωή και δεν έχουν εξαφανιστεί από το χάρτη. Κάποιοι με όρεξη, διάθεση και μεγάλο φιλότιμο. Είναι οι στυλοβάτες και η ραχοκοκαλιά και στην πλάτη τους έχουν φορτωθεί όλα όσα αφορούν και απασχολούν τις ομάδες και τους πολιτιστικούς συλλόγους. Με την εθελοντική προσφορά τους να ξεπερνά τα όποια λογικά όρια και να φτάνει στα ύψη.
Γνωστά αυτά τα τελευταία αλλά καλό θα είναι να υπενθυμίζουμε αραιά και πού τη μεγάλη συμβολή τους γιατί αν δεν υπήρχαν αυτοί τα πάντα θα είχαν διαλυθεί. Ιδιαίτερα στο χώρο του ποδοσφαίρου ανέκαθεν τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα και με τα χίλια ζόρια οι ομάδες καταφέρνουν να ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους. Με πιο σημαντικό πρόβλημα, τι άλλο, το οικονομικό.
Μια φορά κι έναν καιρό είχαμε τον Ζαννάρα και τον Λαμπρινούδη που ξόδευαν αφειδώλευτα για τον Βαρβασικαό αλλά από τότε μας τελείωσαν οι ευεργέτες. Και άνθρωποι του μεροκάματου, οι περισσότεροι, προσπαθούν να κρατήσουν τις ομάδες όρθιες. Όχι μόνο βάζοντας χρήμα από την τσέπη τους χωρίς καμία ανταπόδοση, αλλά και προετοιμάζοντας πανηγύρια και εκδηλώσεις μπας και μαζευτεί κάνα φράγκο και τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Αν και τα έξοδα για τις ομάδες των τοπικών πρωταθλημάτων είναι τόσο πολλά που με δυσκολία επιβιώνουν. Να τις αφήσουν όμως να διαλύσουν; Και οι περισσότερες, αν όχι όλες, έχουν και μια ιστορία, μικρή ή μεγάλη. Τις πονούν, τις έχουν μέσα στην καρδιά τους και κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να συνεχίζουν την πορεία τους. Έστω και αν δεν στοχεύουν σε μεγάλες διακρίσεις.
Αφορμή για τα παραπάνω το σημερινό πανηγύρι του Ηρακλή στο λιμανάκι. Βλέπετε έχω άμεση οπτική επαφή με την πλατεία όπου θα γίνει η εκδήλωση. Και κάθε φορά το βλέμμα μου σταματά στην προετοιμασία σε δυο συγχωριανούς που χρόνια πολλά έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην ομάδα. Πού τους χάνεις πού τους βρίσκεις την έγνοια του Ηρακλή έχουν στο κεφάλι τους. Μια έγνοια που είναι συγκινητική αλλά συγχρόνως και τρυφερή. Μια αγάπη που ξεπερνά τα όρια της λογικής. Τρέχουν συνέχεια, κάνουν τους χαμάληδες γεμίζοντας τα ψυγεία, απλώνουν τραπέζια και καρέκλες και τόσα άλλα. Το μυαλό τους είναι καρφωμένο στην επιτυχία της εκδήλωσης. Μπας και μπει κάνα φράγκο στο ταμείο του συλλόγου και έχει μια μεγαλύτερη άνεση. Nίκος Αρτακιάνος και Κώστας Ζώης. Μπράβο παιδιά!
Και βέβαια υπάρχουν και πολλοί άλλοι αφιερωμένοι ψυχή τε και σώματι και στον Ηρακλή αλλά και σε άλλες ομάδες. Το ίδιο έργο παίζεται παντού.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
