Μια φορά κι έναν καιρό, όχι και τόσο μακρινό, πιστεύαμε ότι κάποια πράγματα που γίνονταν στην Αθήνα ή σε άλλες μεγάλες πόλεις δεν μας άγγιζαν… Είχαμε την αίσθηση ότι είμαστε καλά οχυρωμένοι και ότι αυτά που συνέβαιναν αλλού δεν θα τα «λουζόμασταν» ποτέ στη Χίο. Έτσι κι αλλιώς ζούσαμε σε ένα νησί που κρατούσε τότε, ακόμα, κάποιες αντιστάσεις, καθώς υπήρχε ηρεμία και γαλήνη, οι άνθρωποι ήταν φιλήσυχοι, δεν ενοχλούσε ο ένας τον άλλο, γι' αυτό και ίσως νομίζαμε ότι θα συνεχίζαμε στο ίδιο μήκος κύματος. Τα ναρκωτικά ήταν, σχεδόν, άγνωστο είδος, οι κλεψιές περιορισμένες και ελάχιστες και στη χάση και στη φέξη, η κάθε είδους βία στα αζήτητα, αν εξαιρέσουμε την εποχή των Λόκος. Με λίγα λόγια είχαμε εφησυχάσει και περνούσαμε καλά που ήταν και το ζητούμενο.
Η αλήθεια είναι ότι κάποιοι από εμάς προβλέπαμε ότι δεν θα αργούσε η ώρα που θα είχαμε καταστάσεις που τις βλέπαμε αλλού και τις καταδικάζαμε. Έτσι χωρίς έκπληξη, θα έλεγα, διαβάσαμε για όσα ανακαλύφθηκαν σε λέσχη ποδοσφαιρικής ομάδας που είχαμε τις τελευταίες μέρες. Με διάφορα σύνεργα που για να τα έχουν σημαίνει ότι κάπου κάποτε θα τα χρησιμοποιούσαν. Δεν ήταν δα απλά «διακοσμητικά» κομμάτια. Ένα κι ένα ήταν για παράτυπες πράξεις. Και καλά που δεν είχαν χρησιμοποιηθεί μέχρι τώρα…
Και μάλιστα από ανθρώπους της νέας γενιάς από τους οποίους άλλα περιμέναμε. Και όχι να ξυλοφορτώνονται έξω από τα γήπεδα αλλά και κάποιοι να δολοφονούνται και άλλοι να στέλνονται στα Νοσοκομεία με ανοικτά κεφάλια για οπαδικούς λόγους. Αναρωτιέσαι αν είναι δυνατόν να «φεύγουν» 20χρονα παιδιά γιατί δεν γουστάρουν σε κάποιους οι ομάδες που υποστηρίζουν. Βέβαια δεν είναι πολλοί οι φανατικοί και οι φανατισμένοι, αλλά ποιος μας λέει ότι δε θα γίνουν περισσότεροι; Ξέρετε, κάποιες συμπεριφορές είναι «κολλητικές»…
Είναι να τρελαίνεσαι στην κυριολεξία. Νέα παιδιά να καταλήγουν στον τάφο ουσιαστικά άνευ λόγου και αιτίας. Έχουμε φτάσει στον πάτο του βαρελιού και τουλάχιστον να ελπίσουμε και να ευχηθούμε να μην έχουμε τέτοιες ακραίες καταστάσεις στη Χίο. Αμήν!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
