Αλήθεια, πώς πρέπει να αισθανόμαστε όλοι όσοι και όσες έχουμε περάσει τα 70; Αυτό αναρωτήθηκα προχτές και χτες καθώς τα κρατικά κανάλια διαφήμιζαν τον απολογισμό του πρωθυπουργού. Και μάλιστα χτες ήρθε καπάκι και η υπογραφή της κοινής υπουργικής απόφασης για δωρεάν προληπτικές διαγνωστικές εξετάσεις για τον καρκίνο του παχέος εντέρου. Μόνο που οι προληπτικές αυτές εξετάσεις θα απευθύνονται σε άνδρες και γυναίκες, ηλικίας 50-69 ετών. Δηλαδή αποκλείονται όσοι έχουν ηλικία από 70 και πάνω…
Και αναρωτιέμαι, επίσης, αυτές οι ηλικίες από 70 και πάνω είναι αλώβητες; Δεν κινδυνεύουν; Έχουν πάνω τους «τίμιο ξύλο», οπότε δεν χρειάζεται να μπουν κι αυτοί στο πρόγραμμα; Και αναρωτιέμαι, επίσης, όλοι εμείς είμαστε ξοφλημένοι; Ότι φάγαμε τα ψωμιά μας; Ότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, είμαστε με το ένα πόδι στον τάφο;
Εσείς τι άλλο θα σκεφτόσασταν; Δυστυχώς ο καρκίνος δεν κάνει χάρη σε κανέναν. Και ένα παραπάνω σε ευάλωτες ηλικιακά ομάδες, τις οποίες η κρατική φροντίδα πρέπει να προστατεύει πιο πολύ από τις υπόλοιπες. Και ας μην μας πουν ότι υπάρχουν στατιστικά στοιχεία που λένε πως αυτός ο καρκίνος δεν προσβάλλει όσους είναι πάνω από 70. Γιατί ξέρω πολλούς που έχουν χειρουργηθεί για να αποφύγουν τα χειρότερα.
Άραγε ποιο είναι το σκεπτικό όλων όσοι αποφάσισαν να αποκλείσουν όλους αυτούς τους ανθρώπους από αυτή την προληπτική εξέταση; Πώς μπορούν να είναι βέβαιοι ότι οι άνω των 70 δεν έχουν πιθανότητα να προσβληθούν από τον καρκίνο του παχέος εντέρου; Αυτή είναι η αντιμετώπιση ανθρώπων που μπορεί να οδεύουν προς το τέλος της ζωής τους, όμως δεν είναι και απαραίτητο να τους στείλουν πριν την ώρα τους;
Τι να πεις πάλι και τι να γράψεις; Όλα τα παράλογα σ' αυτή τη χώρα συμβαίνουν. Και οι συνταξιούχοι, αφού τους έστυψαν σαν λεμονόκουπα, ποσώς τους ενδιαφέρει αν ζήσουν ή αν πεθάνουν. Άλλωστε αν συμβεί αυτό το τελευταίο θα λιγοστέψουν και οι συντάξεις. Μικρό πράγμα είναι; Δεν είμαστε και μετρημένοι. Όποιος ζήσει κι όποιος πεθάνει. Εσείς τι λέτε;
Του Δημήτρη Φρεζούλη
