Ο αγαπητός φίλος από τη Σύρο, Αντώνης Μοσχούτης, έγραψε για το καλοκαίρι άλλων καιρών που ήταν διαφορετικό από το σημερινό:
"Η πιο αγαπημένη εποχή του χρόνου έμπαινε στη ζωή μας κουβαλώντας μαζί της όλα τα λατρεμένα. Θάλασσα, ήλιο, παιχνίδι, ρομαντικό περίπατο, ουζάκι, ξενοιασιά, πρόσωπα προσφιλή που ζούσαν στην πρωτεύουσα.
Τα καράβια αριβάριζαν το ένα πίσω από το άλλο στο λιμάνι του νησιού. Γοργά οι κάβοι τους αγκάλιαζαν τις μπίντες, ταχιά οι σκάλες και οι καταπέλτες τους έσμιγαν με την προβλήτα για να βγουν από τα σπλάχνα τους λεφούσια οι παραθεριστές, οι επισκέπτες, οι εκδρομείς.
Άντρες, γυναίκες, παιδιά, σακίδια, μάσκες θαλάσσης, καπέλα, ψαροντούφεκα, ντορβάδες, ένα πλήθος αχταρμάς αντάμωνε με εκείνο που ανέμενε στον προβλήτα για την υποδοχή του. Και άνοιγαν οι αγκαλιές για να χαθούν κορμιά μέσα τους, και αντάμωναν τα χέρια και σφάλιζαν οι χούφτες σφικτά, φυλακίζοντας η μια την άλλη. Όλα μύριζαν ευτυχία.
Τον καιρό εκείνο, τέτοιες μέρες γέμιζαν οι θάλασσες, με σαμπρέλες, κουλούρες, κανό, σκούφους θαλάσσης, σαγιονάρες τίγκα στην πλαστική μαργαρίτα, γυαλιά με αναπνευστήρες προς υποβρύχια θέαση ή μπανιστήρι αν το θες.
Γλώσσες ξεπήδαγαν προκλητικά και μάλωναν με ένα χωνάκι παγωτό. Μούτσουνα όλο χυμούς από συνεχείς εμβολισμούς σε μια φέτα κρύου καρπουζιού. Όλα μύριζαν ευτυχία.
Τέτοιες μέρες τα χταπόδια άφηναν τη θάλασσα και άπλωναν την αρίδα τους στις τέλες, έξω από τους καφενέδες και τα ουζερί, προσμένοντας καρτερικά τους μερακλήδες να τα παντρέψουν στον ουρανίσκο τους με ποταμούς από ούζο. Όλα μύριζαν ευτυχία.
Τον καιρό εκείνο, τέτοιες μέρες τα πρόσωπα ήταν όλο φως, τα κορμιά έστεκαν ίσια σαν λαμπάδες, τα πειράγματα έδιναν και έπαιρναν, το γέλιο περίσσευε. Όλα μύριζαν ευτυχία.
Αυτόν τον καιρό, τις ίδιες μέρες, τίποτα δεν μοιάζει με τον καιρό εκείνο. Τα χταπόδια πήραν των οματιών τους, δεν βγαίνουν στη στεριά. Τα πρόσωπα είναι σκοτεινά. Τα κορμιά είναι λυγισμένα. Το γέλιο δυσεύρετο. Περίεργο, καμιά μυρωδιά δεν πλανιέται πια. Τρομάρα μου, λησμόνησα πως, η μιζέρια είναι άοσμη."
Του Δημήτρη Φρεζούλη
