Παγωνιά λοιπόν από προχτές… Κι εδώ που τα λέμε καιρός ήταν να θυμηθούμε και να καταλάβουμε τι εστί χειμώνας, καθώς τον είχαμε ξεχασμένο φέτος. Πάντως ότι δεν είχαμε μέχρι τώρα παγωνιές μάς είχε βγει σε καλό καθώς ήταν περιορισμένα τα καύσιμα που αναλώσαμε. Καθώς φέτος ειδικά έχουν πάρει την ανηφόρα… Και δεν λέω μόνο για το πετρέλαιο, αλλά και για το ηλεκτρικό ρεύμα, ακόμα και για τα ξύλα…
Προχτές το πρωί, λοιπόν, πήγαμε να βγάλουμε το μούτρο μας όξω από την πόρτα του σπιτιού μας και τα μάγουλά μας τα χάιδεψε ένα παγωμένο ελαφρό κυματάκι αέρα. Παρά το ότι δεν είχε δυνατό αέρα αισθανθήκαμε ότι κάτι έχει αλλάξει. Πάγωσαν και τα χέρια μας, καθώς δεν είχαμε σκεφτεί να φορέσουμε γάντια, και σε λίγο και τα αφτιά μας, ενώ ήταν έτοιμη να «πέσει» και η μύτη μας. Έτσι, αφού κάναμε μερικά βήματα αναγκαστήκαμε να επιστρέψουμε και να οπλιστούμε καλύτερα. Μάλιστα κάποιοι από εμάς, που δεν είχαν άμεση ανάγκη να βγουν, επιστρέψαμε στο σπίτι, ανάψαμε τα καλοριφέρ ή τα κλιματιστικά ή ρίξαμε ξύλα στο τζάκι και βιώσαμε τη θαλπωρή του σπιτιού μας.
Και αυτό είναι το μεγάλο πλεονέκτημα όταν είσαι συνταξιούχος. Κάθεσαι στα ζεστά σου παίρνεις κι ένα βιβλίο να διαβάσεις ή ανοίγεις το ραδιόφωνο και συνεχίζεις την ημέρα σου. Βλέπεις κι όξω από το παράθυρο τη θάλασσα του λιμανακιού, όπως εγώ, την ηρεμία και τη γαλήνη που επικρατεί και καθόλου δεν σε πειράζει η κλεισούρα. Το αντίθετο μάλιστα. Την απολαμβάνεις, όταν αρχίζουν και τριζοβολούν και τα ξύλα στο τζάκι και οι φλόγες χορεύουν. Και είναι μια καλή και όμορφη συντροφιά το τζάκι που δεν έχει σχέση με τα καλοριφέρ και τα κλιματιστικά. Κάνει και η κυρά ένα βραστικό, ζεσταίνονται τα μέσα σου και δεν πα να κάνει παγωνιά έξω από το σπίτι...
Τι γίνεται τώρα με όλους εκείνους που κυκλοφορούν στους δρόμους…; Σίγουρα κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου ευχάριστο, αλλά τι να κάνουν αφού υποχρεώνονται εκ των πραγμάτων, που λέμε. Ντυμένοι σαν κρομμύδια, με σκούφους, με γάντια και με κασκόλ δίνουν τη δική τους «μάχη» με την παγωνιά. Μια παγωνιά που όταν βρει το παραμικρό κενό στην αμφίεσή σου τρυπώνει και σε ανατριχιάζει. Και δεν βλέπουν την ώρα να τελειώσουν οι υποχρεώσεις τους και να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Πού θα πάει δεν θα βγουν κι αυτοί στη σύνταξη; Υπομονή αγαπητοί φίλοι… Τα πρώτα χρόνια είναι δύσκολα!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
