Γιορτή της μάννας, λοιπόν, καθώς εντάχθηκε και η μάννα τα τελευταία χρόνια σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις… Όχι ντε και καλά για αναγνώριση, αλλά για να ικανοποιηθούν καταναλωτικές συνήθειες… Γιατί, τι άλλο εξυπηρετεί, όχι μόνο η συγκεκριμένη γιορτή αλλά και άλλες παρόμοιες; Εμπορικές σκοπιμότητες για να κινείται η αγορά. Γι' αυτό και υποτίθεται πως πρέπει να τη θυμηθούμε με μια προσφορά που έχει άμεση σχέση με την αγορά…
Και βέβαια τη μάννα δεν έχουμε την υποχρέωση να την τιμάμε και να της βγάζουμε το καπέλο μια φορά το χρόνο, αλλά καθημερινά. Γιατί καθημερινά η παρουσία της είναι συνεχόμενη και δεν νομίζω πως υπάρχει άλλη τέτοια περίπτωση στο ανθρώπινο είδος…
Και το βλέμμα μας είναι στραμμένο σε εκείνη, ένα παραπάνω τη 2η Κυριακή του Μάη, αφού μας δίνει την ευκαιρία η «γιορτή» της… Άσχετα αν την έχουμε ακόμα κοντά μας ή τη χάσαμε πολλά χρόνια πριν… Έστω όμως, και σ’ αυτή την περίπτωση, τι να θυμηθείς και τι να ξεχάσεις από τη μάννα σου που για τον καθένα είναι μοναδική και ξεχωριστή… Και αν έχει «φύγει», πόσες αναμνήσεις έχεις κρατήσει στα συρταράκια του μυαλού σου; Αναμνήσεις άλλες χαρούμενες και άλλες πικρές…
Προσωπικά γιατί μετανιώνω…; Γιατί δεν της διέθεσα πιο πολύ χρόνο όταν πια ήταν σε μεγάλη ηλικία. Και πιο μικρή που ήταν, βέβαια, τη μια ταξίδευα και την άλλη έτρεχα και δεν προλάβαινα. Και ήταν και το μόνιμο παράπονό της, καθώς ήμουν και μοναχοπαίδι… «Κάτσε να σε δω και να σε χορτάσω λίγο βρε γιε μου», η μόνιμη επωδός της… Και άμα έβλεπε πως δεν της κάνω το χατίρι το γύριζε αλλού: «Πότε σε ανασκούμπωσα και δε σε βρήκα χεσμένο», εννοώντας ότι πάντα κάποια άλλη υποχρέωση είχα… Όταν την έχασα, σκεφτόμουν όλα αυτά και μετάνιωνα. Μόνο που ήταν αργά να επανορθώσω…
Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα. Συμπέρασμα; Φροντίστε να κάνετε παρέα στη μάννα σας…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
