Δεν είχα προλάβει χτες το πρωί, αξημέρωτα σχεδόν, κατά τις 6 και τέταρτο, να θρονιαστώ στην καρέκλα μου στο τραπέζι της αυλής και να ανοίξω τον υπολογιστή μου για το καθημερινό ημερολόγιο και χρονογράφημα, και άκουσα το πρώτο «τακ, τακ»…
Που σε λίγο έγινε «τικ, τικ» για να συνειδητοποιήσω σε δευτερόλεπτα ότι χτυπούσε κάποιος απρόσκλητος πρωινός επισκέπτης…
Ήταν ακόμα σκοτεινά, δεν έβλεπα κανέναν, αλλά αμέσως σχεδόν αντιλήφθηκα από πού προέρχονταν οι κτύποι… Είχαν αρχίσει να πέφτουν οι πρώτες χοντρές ψιχάλες πάνω στην τέντα που έχουμε στην αυλή. Ήταν όμως μετρημένες… 3 ή 4 ήταν τα «τακ, τακ» και σταμάτησαν, για να ακουστούν σε λίγο τα «τικ, τικ» που προέρχονταν όμως από πολύ ψιλές ψιχάλες… Δεν πρόλαβα να τις καλωσορίσω και να ευχηθώ καλοδεχούμενες και σε λίγο σταμάτησε και το «τικ, τικ»… Την «πατήσαμε», σκέφτηκα και περιμένουμε πώς και πώς, να πάρει και να σηκώσει, να ρίξει ένα νερό… Αλήθεια, θυμάστε από πότε έχει να βρέξει; Άλλους, προηγούμενους φθινοπωρινούς μήνες, μας είχε κάνει το χατίρι, φέτος ακόμα… Και περιμένουν καμιά βροχή κι οι ελιές να φουσκώσουν…
Σε κάνα μισάωρο τελείωσα τα γραψίματά μου και βγήκα να κάνω την καθιερωμένη βόλτα μου στο λιμανάκι… Και, ξέρετε, τι χάρηκα; Την πολύ μικρή ψιχάλα που εξακολουθούσε και έπεφτε αλλά δεν κατάφερνε να κάνει και «τικ, τικ». Και, όπως περπατούσα και έπεφτε στο κεφάλι και στα πόδια μου, τη χαιρόμουν και ευχαριστιόμουν… Τις «βελονίτσες» νερού που καρφώνονταν στα μαλλιά και στο δέρμα μου και μου έδιναν μια ξεχωριστή, ευχάριστη δροσιστική αίσθηση. Ήταν μια φάση ανεπανάληπτη καθώς απτόητος συνέχισα τη βόλτα μου και απόλαυσα, στην κυριολεξία, εκείνη τη μισή ώρα, μια αίσθηση πρωτόγνωρη.
Λέω, με πόσα απλά πράματα μπορεί να ευχαριστηθεί και να χαρεί ο άνθρωπος και ένα από αυτά είναι και η βόλτα με ψιλόβροχο. Κάτω από έναν μουντό ουρανό που έχει κι αυτός τη γοητεία του και με μια μελαγχολική περιρρέουσα ατμόσφαιρα που μπορεί να είναι καταθλιπτική, έχει όμως και αυτή μια δική της χάρη. Φτάνει να μη σε βάζει από κάτω, έτσι;
Του Δημήτρη Φρεζούλη
