Το έβλεπα καιρό τώρα, στη χάση και στη φέξη που κατέβαινα στη Χώρα, με προβλημάτιζε, μετά έτυχαν τα περιστατικά με την υγεία μου και το ξέχασα… Προχθές λοιπόν που ξανακατέβηκα έδεσα… κόμπο το μαντήλι μου για να μην το ξεχάσω και πάλι. Και να που δεν το ξέχασα και αρχίζω τον… «εξάψαλμο».
Όπως στις πόλεις όλου του κόσμου, υπάρχουν και στη δική μας διαβάσεις για να εξυπηρετούνται οι πεζοί. Μόνο που αυτές έχουν εξαφανιστεί και άντε να φαίνεται και να μη φαίνεται καμιά γραμμή προς την άκρη, αφού έχει ξεθωριάσει κι αυτή. Με λίγα λόγια μέσα στην πόλη δεν φαίνεται καμιά διαγράμμιση. Οι παλιές είναι ξεθωριασμένες σε βαθμό τέτοιο που να μην διακρίνονται. Και μάλιστα, όταν οδηγείς, με δυσκολία βλέπεις ότι υπάρχουν κάθετες γραμμές που παραπέμπουν σε διάβαση. Και αν δυσκολευόμαστε εμείς, πόσο περισσότερο δυσκολεύονται οι επισκέπτες μας. Και εμείς από εμπειρία ξέρουμε κατά πού «πέφτουν» οι διαβάσεις και έτσι σταματάμε για να περάσουν οι πεζοί. Οι ξένοι όμως; Πρέπει να έχουν μαντικές ικανότητες… Πάντως χτες που ξανακατέβηκα είχαν πασαλείψει εκείνη του Δημαρχείου και λίγο παραπάνω, εκείνη του ΚΕΠ.
Κοιτάξτε τις υποτιθέμενες διαβάσεις μπροστά στα γραφεία του ΚΤΕΛ, στο Εργατικό Κέντρο, αντίκρυ από το μνημείο πεσόντων, παρακάτω μπροστά στο Μάρκετ ΙΝ, για να καταλήξουμε στη νησίδα της Περιφερειακής Ενότητας Χίου που δεν φαίνεται στην κυριολεξία τίποτα (πάνω φωτό). Βλέπουν οι οδηγοί τους ανθρώπους που περιμένουν εντεύθεν και κακείθεν των πεζοδρομίων και υποχρεώνονται από φιλότιμο να σταματήσουν για να περάσουν.
Το πρόβλημα με τις ξεθωριασμένες και εξαφανισμένες διαβάσεις δεν είναι σημερινό ούτε χτεσινό. Χρόνια τώρα γινόμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Δεν προλαβαίνει να βαφτεί ο διάδρομος και αρχίζει σιγά - σιγά και σβήνει. Γράφτηκαν και ξαναγράφτηκαν πολλά αλλά «πέρα βρέχει». Και υποθέτω πως φταίει το υλικό με το οποίο γίνεται η βαφή και σε λίγο έχει αρχίσει να ξεθωριάζει. Σε άλλες πόλεις οι διαβάσεις είναι «ζωντανές». Στη δική μας τι έχουν και… «ψοφάνε»;
