Όποτε περνώ έξω από το δημοτικό Κήπο μας πονάει η καρδιά μου. Μια ματιά είναι αρκετή να διαπιστώσεις του λόγου το αληθές. Λίθοι και πλίνθοι και ξύλα και κέραμος ἀτάκτως ἐρριμμένα. Δηλαδή πράγματα που βρίσκονται σε πλήρη αταξία. Και το κακό ξέρετε ποιο είναι… Ότι δεν βλέπεις και εργάτες να δουλεύουν. Τις προάλλες είδα 4- 5 και αυτοί ήταν όλοι. Και ένα ερώτημα είναι αν κάποια στιγμή, στο άγνωστο όπως πάει, μέλλον θα αποκατασταθεί η τάξη. Το έργο συνέχεια παίρνει παρατάσεις και κάποιοι μας κοροϊδεύουν. Και ήταν εύκολο να ισοπεδωθούν όλα, όμως είναι δύσκολο να «στηθούν» ξανά… Και ειλικρινά απορώ πώς θα αποκατασταθούν αφού τα έκαναν όλα Γης Μαδιάμ. Και «γαία πυρί μειχθήτω»…
Τα βλέπετε κι εσείς και υποθέτω ότι θα αγανακτείτε και θα απογοητεύεστε τους τελευταίους μήνες από τότε που άρχισε η ανακαίνιση του δημοτικού Κήπου μας. Και πολύ φοβάμαι ότι για να δούμε αυτή την περίφημη ανακαίνιση θα περάσουν πολλά χρόνια ακόμα και αν την προλάβουμε… Και πόσα έχουμε στερηθεί από τότε που αποφασίστηκε αυτός ο περιβόητος εκσυγχρονισμός. Το ωραιότερο κομμάτι στην καρδιά της πόλης μας, την ανάσα μας, τη δροσιά μας, τον ίσκιο μας, την παιδική χαρά, το θερινό σινεμαδάκι μας. Και τα χάσαμε όλα «εν μια νυκτί» που λέει ο λόγος. Και ίσως είμαστε και η μοναδική πόλη χωρίς Κήπο…
Και κάθομαι και αναρωτιέμαι. Τι δεν είχε ο παλιός Κήπος και έπρεπε να ισοπεδωθεί ολόκληρος; Μια χαρά ήταν. Και περιποιημένος ήταν και εκπλήρωνε την αποστολή του. Υπήρχαν κάποια σημεία, ιδιαίτερα προς τη βόρεια πλευρά, που ήθελαν περιποίηση, αλλά αυτός δεν ήταν λόγος να εξαφανιστεί από προσώπου γης. Με λίγα λόγια ένα απλό και μικρό φρεσκάρισμα θα ήταν πολύ ωραίο. Τι τους έπιασε και ήθελαν να τον αλλάξουν; Και να αλλάξουν τι; Να πέσουν κάτω οι περιτοιχίσεις; Υπήρχαν πόρτες που εξυπηρετούσαν απόλυτα.
Και καλά, σκέφτηκαν να τον ανακαινίσουν… Ας φρόντιζαν τουλάχιστον να τηρηθούν τα χρονοδιαγράμματα. Θα μου πείτε παρ' τ' αβγό και κούρευ' το. Όλα πρόχειρα και χωρίς πρόβλεψη. Και δεν είναι βέβαια το μοναδικό έργο… Και το άλλο, του αεροδρομίου, είναι στην ίδια κατάσταση. Αφήστε, πια, το άλλο, το Δικαστικό Μέγαρο. Αυτό κι αν έχει σπάσει όλα τα ρεκόρ.
Μα τίποτα να μην γίνεται σωστό σ' αυτόν τον τόπο;
Του Δημήτρη Φρεζούλη
