«Πρόσεξε, μην σε γελάσουν»… Αυτή ήταν η μόνιμη γκρίνια της συγχωρεμένης της γιαγιάς μου και της μάννας μου από την παραμονή της Πρωταπριλιάς, όταν πήγαινα στο Δημοτικό. Τώρα δεν ξέρω τι θα «πάθαινα» αν με ξεγελούσαν την πρωταπριλιά. Πάντως ήταν ένας μεγάλος πονοκέφαλος και για τις δύο, τις κακομοίρες, που δεν ήθελαν επ’ ουδενί κάποιος να με γελάσει. Προφανώς για να μην στενοχωρηθώ και πικραθώ.
Παιδάκι ήμουν τότε και σίγουρα το ξεγέλασμα στην παιδική ηλικία είναι πάντα πιο εύκολο. Πού να ήξερα, βέβαια, τότε ότι τα ξεγελάσματα και τις υποκρισίες θα τις συναντούσα, όχι μόνο εγώ αλλά και όλοι μας, όταν μεγαλώνουμε και δεν θα χρειαζόταν να είναι και πρωταπριλιά…
Πάντως όταν ήμασταν παιδιά η σημερινή μέρα ήταν ξεχωριστή. Έτσι κι αλλιώς τα ψεματάκια τα είχαμε σε πρώτη ζήτηση. Τέτοια μέρα που επιτρέπονται κιόλας, θα κωλώναμε; Άλλη δουλειά λοιπόν δεν κάναμε τότε, σαν σήμερα, από το να λέμε ψέματα. Όποιο ψέμα σκαρφιζόμασταν. Ήταν όμως αθώα και δεν πείραζαν… Ίσως να προκαλούσαν μία μικρή ταλαιπωρία, αλλά παιδιά ήμασταν. Σάμπως καταλαβαίναμε από τέτοιου είδους σκερτσάκια; Στο κάτω - κάτω της γραφής δεν γελούσαν μόνο εμάς. Ξεγελούσαμε και εμείς τους άλλους.
Δεν ξέρω σήμερα τα παιδιά μία τέτοια μέρα αν λένε ψέματα. Και τα σημερινά ψεματάκια όμως ήταν μία παράδοση που πρέπει να την κρατήσουμε όπως και τόσες άλλες.
Πάντως από όλα όσα έγραψα παραπάνω δεν ήταν τίποτα ψέματα. Και του χρόνου!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
