«Αν ήξερα αυτό το ρεζιλίκι και το χάλι που θα βιώναμε σ’ αυτές, ειδικά, τις εκλογές, δεν θα έβαζα υποψηφιότητα»… Η εξομολόγηση από υποψήφιο σύμβουλο δημοτικού συνδυασμού καθώς, ο άνθρωπος, κάθε μέρα που περνούσε, διαπίστωνε ότι οι μέθοδοι που χρησιμοποιούσαν κάποιοι συνυποψήφιοί του ήταν τέτοιες που δεν πίστευε στα μάτια και στα αφτιά του. Το τι «θάψιμο» έπεσε και τι μηχανεύονταν κάποιοι υποψήφιοι για να κοντύνει ο ένας τον άλλο ήταν το «κάτι άλλο». Ακόμα και η πιο τρελή φαντασία δεν μπορεί να σκεφτεί τους τρόπους που χρησιμοποιήθηκαν, προκειμένου να εξασφαλιστεί ο πολυπόθητος σταυρός. Μέχρι μπουκάλια ουίσκι μοίραζαν, αφήστε πια τα φακελάκια. Προς δόξαν της δημοκρατίας μας και της αξιοκρατίας…
Έτσι, λοιπόν, τούτη τη φορά, όπως μου έλεγε ο ίδιος υποψήφιος, πολλά είχαν αλλάξει σε σχέση με τις προηγούμενες. Οι «μάχες» μεταξύ των υποψηφίων του ίδιου, παρακαλώ, συνδυασμού, ήταν αμείλικτες… Οι περισσότεροι δεν θεωρούσαν αντίπαλους τους υποψήφιους του αντίθετου συνδυασμού. Οι αντίπαλοι ήταν στο ίδιο ψηφοδέλτιο και η «ζωή» του ενός εξαρτιόταν από το «θάνατο» του άλλου. Και, φυσικά, το αλισβερίσι έδινε και έπαιρνε με αποδέκτες όλους εμάς, τους εν δυνάμει ψηφοφόρους των υποψηφίων. Ακόμα και ένας σταυρός ήταν πολύτιμος σ’ αυτή τη φάση και γι’ αυτό και οι υποψήφιοι είχαν «πέσει» πάνω μας να τον εξασφαλίσουν.
Δυστυχώς η κατάσταση είχε εκτροχιαστεί, αλλά τα έχουν κάτι τέτοια οι εκλογές και ειδικά, όπως στην περίπτωση των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών, όταν ανταγωνίζονται πολλοί υποψήφιοι μεταξύ τους και είναι συγκεκριμένος ο αριθμός εκείνων που θα εκλεγούν. Οι ψίθυροι και τα υπονοούμενα έδιναν και έπαιρναν αλλά και πώς να τα αποκαλύψεις όταν δεν έχεις χειροπιαστές αποδείξεις. Πάντως ζητούμενο για όλους μας είναι να μην υποκύπτουμε στις διάφορες σειρήνες, αλλά να ψηφίζουμε με το χέρι στην καρδιά και στο μυαλό. Σε μικρή κοινωνία ζούμε και ξέρουμε τι καπνό φουμάρει ο ένας κι ο άλλος…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
