Έτσι εγκαινιάστηκε μία ακόμα σχολική χρονιά και «έλαβαν θέση» μαθητές, δάσκαλοι και καθηγητές στο κουλουάρ, να «τρέξουν» ο καθένας τα «μέτρα» που τους αντιστοιχούν. Άλλοι με όρεξη και διάθεση και άλλοι κάπως πιο «μαζεμένοι». Σε σχολεία που κι εμείς φοιτήσαμε μια φορά κι έναν καιρό, αλλά χωρίς όμως να είναι υποχρεωτικό. Εξαρτιόταν και από την οικονομική -για σκεφτείτε!- δυνατότητα της οικογένειας. Αριστούχοι του Δημοτικού αδικήθηκαν και δεν πήγαν στο Γυμνάσιο λόγω οικονομικών δυσκολιών, αλλά και γιατί τα αγόρια έπρεπε να δουλέψουν και τα κορίτσια να μάθουν να ράβουν και να γίνουν καλές νοικοκυρές.
Με την έναρξη λοιπόν της σχολικής χρονιάς, χωρίς να το καταλάβουμε, το μυαλό μας κάποιες φορές κάνει μερικά σάλτα στο παρελθόν και μας φέρνει πολλά χρόνια πίσω. «Σταμάτησα» μπροστά στα κάγκελα του Γυμνασίου και οι μνήμες άρχισαν να ζωντανεύουν γλυκά. «Είδα» τον εαυτό μου μικρό παιδί μαζί με άλλα, που είχαμε ξεσχολήσει από το Δημοτικό, να στεκόμαστε εκεί στην αυλή με ένα βιβλιαράκι στο χέρι, το οποίο ανοίγαμε, ρίχναμε μια ματιά, το κλείναμε, το ξανανοίγαμε και τραβάτε κορδέλα. Ήταν το βοήθημα «Από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο». Ένα βιβλιαράκι που αν το είχαμε διαβάσει θα μας άνοιγε διάπλατα την πόρτα του Γυμνασίου.
Και θυμάμαι βέβαια πόσο φοβισμένοι και τρακαρισμένοι ήμασταν σχεδόν όλοι, αφού βρισκόμασταν για πρώτη φορά μπροστά σε μια τέτοια πόρτα. Χωριατόπαιδα τα πιο πολλά από εμάς που ξεφύγαμε από την ασφάλεια του χωριού μας και βρισκόμασταν στην πόλη. Το κουδούνι καθυστερούσε να κτυπήσει για να μπούμε να γράψουμε τις απαραίτητες εξετάσεις και, όσο αργούσε να κτυπήσει, τόσο η αγωνία και το άγχος μας μεγάλωνε.
Μεγάλο το σχολείο, άγνωστες οι μορφές των καθηγητών που «μύριζαν» αυστηρότητα και απέπνεαν και κάποιο φόβο, βρεθήκαμε σε ένα μέρος άγνωστο που εκείνο τον καιρό τουλάχιστον είχε και μια διαφορετική βαρύτητα. Γυμνάσιο Αρρένων ήταν αυτό και μάλιστα πολύ ιστορικό.
Στιγμές μοναδικές, αφού αυτές οι εξετάσεις αποτελούσαν την πρώτη δοκιμασία της ζωής μας για να μπούμε στο Μεγάλο Σχολείο της ζωής και της γνώσης. Μοναδικές και αξέχαστες αφού σημάδεψαν όλη τη ζωή μας στη συνέχεια. Και βέβαια σκεφτόμουν όχι μόνο πόσα χρόνια πέρασαν από τότε, αλλά και πόσο καθοριστικό ήταν που βγάλαμε ένα Γυμνάσιο της εποχής εκείνης. Και πόσοι άλλοι, παρά το ότι άξιζαν, δεν αξιώθηκαν να το βγάλουν λόγω οικονομικής στενότητας. Έτσι, εις ανάμνηση εκείνων των παλιών χρόνων…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
