«Κοσμοπλημμύρα;»… Η πρώτη ερώτηση της γυναίκας μου, όταν επέστρεψα στο σπίτι από την εξόδιο ακολουθία για τον συγχωριανό μας Μικέ Φρεζούλη. Γιατί, κάτι τέτοιο περίμενε τόσο η ίδια όσο και άλλοι να παρατηρηθεί στη χτεσινή κηδεία του ευεργέτη, από πολλές πλευρές, του χωριού μας, των Θυμιανών. Για να μην πω ότι ο άνθρωπος είχε θυσιάσει τη ζωή του όλη, που λέει ο λόγος, μέσω του συλλόγου Αγία Ερμιόνη της Αμερικής. Και, δυστυχώς, μόνο κοσμοπλημμύρα δεν παρατηρήθηκε. Εντάξει, η εκκλησία δεν ήταν άδεια αλλά δεν ήταν και ασφυκτικά γεμάτη, όπως θα περίμενε κανείς. Το κεντρικό κλίτος της είχε αρκετούς, άνδρες κυρίως, αλλά το αριστερό και το δεξιό ήταν σχεδόν άδεια.
Μια αλήθεια είναι ότι όσον αφορά την προσέλευση κάτι είχα υποψιαστεί όταν, κατά τη 1 παρά, πήγα να παρκάρω στην πλατεία πίσω από τον Άγιο Στράτη και την είδα σχεδόν άδεια, με ελάχιστα αυτοκίνητα. Και να σκεφτείτε ότι πίστευα, πριν πάω, ότι δεν θα έπεφτε καρφίτσα. Και μάλιστα είχα τηλεφωνήσει και στην Αργυρώ Συρρή να μου επιτρέψει να παρκάρω το αυτοκίνητό μου στο διάδρομο που υπάρχει μπροστά στην πόρτα της. Πήγα, που λέτε, πάρκαρα άνετα και κατευθύνθηκα στην εκκλησία. Μπήκα, επίσης, άνετα μέσα στην αυλή, που άλλες φορές γίνεται το πατείς με πατώ σε, άδεια. Βρε μπας και είναι νωρίς ακόμα, αναρωτήθηκα… Όμως το ρολόι έδειχνε μία παρά πέντε.
Ανέβηκα και στο αναλόγιο του Θοδωρή Καββάδα για να είναι πιο εύκολο να πω δυο λόγια για τον τεθνεώτα και ξεκίνησε η ακολουθία. Το μάτι μου όμως τριγύριζε και διαπίστωσα ότι λίγο - λίγο άρχισαν να έρχονται κάποιοι, αλλά πολύ απείχε η προσέλευση σε σχέση με άλλες κηδείες…
Και αναρωτήθηκα αν είναι δυνατόν και αν μπορούμε να απέχουμε από μια τελετή αποχαιρετισμού ενός ανθρώπου που ευεργέτησε το χωριό γενικά και ειδικά. Συλλόγους, σχολεία, εκκλησίες, ανήμπορους. Είναι δυνατόν να ξεχνάμε τόσο εύκολα όλους όσοι ποτέ δεν ξεχνούσαν το χωριό τους και έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να το ενισχύουν; Τόσο αχάριστοι είμαστε, να μην τιμάμε έναν άνθρωπο που όχι μόνο διατήρησε την πολιτιστική κληρονομιά μας στην Αμερική, αλλά η αγάπη για το χωριό μας μετατράπηκε σε έργα και όχι μόνο στα λόγια;
Τη δυσαρέσκειά τους για τη μικρή συμμετοχή, μου εξέφρασαν πολλοί από τους παρόντες συγχωριανούς μας και ενώ δεν είχα πρόθεση να την σχολιάσω, ουσιαστικά με υποχρέωσαν. Είμαστε αχάριστοι;
Του Δημήτρη Φρεζούλη
