Έτσι, πάνε τα τρίγωνα και τα κάλαντα μέσ’ τη γειτονιά, φύγανε και τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά. Μαζί με τα παραπάνω φεύγουν οσονούπω και τα Φώτα και φτάνουμε και στο τέλος του εορταστικού δωδεκαημέρου για να ζευτούμε ξανά στο «μαγγανοπήγαδο». Με λίγα λόγια ξαναγυρίζουμε στα ίδια και επί τα αυτά, αφού όμως πρώτα βιώσαμε και καταστάσεις που έμειναν μελανό στίγμα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ολόκληρη η λωρίδα τα Γάζας σαβανώθηκε, είδαμε τραγικές εικόνες στις τηλεοράσεις μας, καταλάβαμε για μια ακόμα φορά πόση απανθρωπιά υπάρχει στη γη. Και ας διαλαλούταν πριν από εκατοντάδες χρόνια στην ίδια περιοχή το «επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία»…
Ξανά λοιπόν στο ίδιο «μαγγανοπήγαδο», αφού μας έδωσαν την ευκαιρία να ξαποστάσουμε για λίγο. Άλλοι πέρασαν ευχάριστα, άλλοι χάρηκαν, άλλοι διασκέδασαν, κάποιοι άλλοι είπαν να περνάνε οι μέρες να τελειώνουμε, κάποιοι τρίτοι δεν κατάλαβαν τίποτα. Κάναμε μια στάση, έτσι για να μην πέσουμε και κάτω, και συνεχίζουμε γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε και διαφορετικά. Περιμένοντας την επόμενη στάση. Αλλά μέχρι να φτάσουμε σ΄ αυτή έχουμε δρόμο μπροστά μας. Ένα δρόμο που δεν ξέρουμε τι μας κρύβει, αφού από τη μια στιγμή στην άλλη έρχονται τα πάνω - κάτω και τρέχα γύρευε να τα φέρεις βόλτα. Και άμα έρχονται και περνούν, λες «ας πάει και το παλιάμπελο»…
Συνεχίζουμε, λοιπόν, στο ίδιο μήκος κύματος, ευελπιστώντας ότι θα είναι «αίσιον και ευτυχές το νέον έτος». Εμ, τόσες ευχές μοιράσαμε και δεχτήκαμε όλες αυτές τις γιορτινές μέρες. Δεν πιστεύω να πάνε όλες στράφι. Κάποιες δεν θα «πιάσουν»; Ατενίζουμε λοιπόν με αισιοδοξία το μέλλον, έστω και αν τίποτα καλό δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Μα να καθόμαστε να κλαίμε τη μοίρα μας από την άλλη; Καλή χρονιά!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
