Με είχε προϊδεάσει ο Σταμάτης Ζουμίδης αρκετές μέρες πριν καθώς μου είχε υπενθυμίσει ότι στις 2 Ιουνίου είναι η γιορτή των Αγίων Πατέρων. Των δικών μας, των ντόπιων, στους οποίους είναι αφιερωμένο και το ομώνυμο μοναστήρι στο Προβάτειο Όρος. Είχα ξαναπάει σε τέτοιες γιορτές στο μοναστήρι, όπως και σε εκείνες του Παχωμίου και του Σταυρού και επειδή μου άρεσαν δεν έβγαλα από το μυαλό μου ό,τι μου είχε πει ο Σταμάτης. Και ναι μεν η γιορτή είναι στις 2 του μήνα, αλλά ξεκινά από την παραμονή με τον εσπερινό και την αγρυπνία.
Σταμάτη θα πάμε, τον ρώτησα, αλλά δυστυχώς μετά από ένα ατύχημα δεν μπορούσε να ακολουθήσει. Ελάτε όμως που στο μυαλό μου στριφογύριζε η ιδέα. Είχα να πάω και καιρό στο μοναστήρι, οπότε ζητούσα μιαν ευκαιρία. Και τι άλλο ζητούσα; Μια παρέα. Και τη βρήκα στο πρόσωπο του αγαπημένου φίλου από τα παλιά, Χρήστου Γκαραγκάνη. Και δεν πάμε, μου απάντησε…
Έτσι, βρεθήκαμε με τον Χρήστο καθ΄οδόν προς τη Μονή. Και, ο αθεόφοβος, καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής, σκεφτόμουν και την «Τράπεζα» που θα στρωνόταν με το παραδοσιακό ρεβυθοπίλαφο.
Απόλαυσα για μια ακόμα φορά τη διαδρομή, που είναι από τις ομορφότερες του νησιού, ως συνοδηγός και το φχαριστήθηκα. Και φτάνοντας άρχισαν «να με… ζώνουν τα φίδια» καθώς είδα τον Νίκο Κωνσταντουλάκη, που χρόνια μαγείρευε το ρεβυθοπίλαφο, να έρχεται με δυο κούτες. Τι έγινε ρε Νίκο, τον ρώτησα. Σήμερα θα έχουμε λουκουμάδες μου απάντησε…
Ηρεμία και γαλήνη στο μπαλκονάκι του μοναστηριού με «πιάτο» την πόλη και τη θάλασσα, αφήνεις το μάτι σου να απλωθεί και να ξεκουραστεί με τη μαγεία που αντικρίζεις. Εκεί και άλλοι συμπροσκυνητές με κουβεντούλα περί παντός επιστητού με ιστορικές θρησκευτικές αναφορές, με τις οποίες μπορεί να μη συμφωνείς με όλες αλλά τις σέβεσαι. Και άλλοι προσκυνητές στο αρχονταρίκι παρέα με σούμα παρέες - παρέες να κουβεντιάζουν άλλα παλιά κι άλλα καινούργια με χαμόγελο και άλλοι στην άλλη βεράντα να πηγαινοέρχονται. Και να και ο κύριος Σταμάτης με το δίσκο με τους λουκουμάδες να μας γλυκάνει.
Καθώς καθόμουν εκεί σκεφτόμουν γιατί να συνεχίζεται η εκκρεμότητα με τους σφραγισμένους χώρους του μοναστηριού. Τι γινάτι είναι αυτό από τη Μητρόπολη και γιατί δεν κάνει κάτι να τελειώσει αυτό το θέμα. «Αγαπάτε αλλήλους» συμβούλεψε ο Χριστός. Σεβασμιώτατε Χίου η λύση είναι στο χέρι σας…
Χτύπησε και η καμπάνα, κατεβήκαμε και στο Σπήλαιο των τριών Πατέρων, μπήκαμε στη σειρά να ανάψουμε ένα κεράκι, τα στασίδια γέμισαν, κατανυκτική η ατμόσφαιρα, και «Ευλογητός». Η υγρασία μας ανάγκασε να αποχωρήσουμε νωρίς με τον Παντελή Ψώρα να μας «κυνηγά» να μας δώσει δυο σακουλάκια με άρτο. Και του χρόνου!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Καθυστέρησα την παραπάνω ανάρτηση λόγω άλλων επίκαιρων θεμάτων. Έτσι κι αλλιώς είναι διαχρονική.
