Πρέπει να έχουν περάσει καμιά τριανταριά χρόνια από τότε που πήγα με δημοσιογραφική αποστολή στην Τουρκία. Ήταν η εποχή που με τις προσπάθειες αυτοδιοικητικών παραγόντων αλλά και της Αλήθειας, όπως και του Στρατή Μπαλάσκα από τη Μυτιλήνη, άνοιγε ο δρόμος για πήγαινε έλα. Δεν θυμάμαι τι γινόταν πιο παλιά και ποια κατάσταση επικρατούσε. Όμως τότε, που λέω, ξεκίνησαν πολύ θερμές επισκέψεις και σχέσεις, κάτι που ήταν ζητούμενο πάντα. Και από μας, αλλά όπως αποδείχτηκε και από τους «αιώνιους εχθρούς». Ξέρετε, μέχρι μια εποχή δεν ήθελε να βλέπει ο ένας τον άλλο και κυριαρχούσε το μίσος. Όμως οι προσπάθειες που έγιναν τότε είχαν θετικά αποτελέσματα, αφού βάλαμε κι εμείς νερό στο κρασί μας.
Πού μας έχανες, πού μας εύρισκες λοιπόν, στον Τσεσμέ και στη Σμύρνη. Και βέβαια είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε και κάποιες συγκρίσεις του εδώ με το απέναντι. Και τι ήταν εκείνο που με εντυπωσίασε όταν πάτησα το πόδι μου στην απέναντι ακτή; Αυτό που είδα βγαίνοντας από το καραβάκι και δεν ήταν άλλο, από το Τελωνείο τους. Μωρέ τι βλέπουν τα μάτια μου, αναρωτήθηκα. Εδώ είναι η Ανατολή κι εμείς είμαστε η Δύση; Ένα Τελωνείο κούκλα, με άνετους χώρους, περιποιημένους, καθαρούς και φροντισμένους που ντρεπόσουν να πατήσεις, που λέει ο λόγος. Και η εξυπηρέτηση; Γρήγορη και άψογη… Και φυσικά το συμπέρασμα δεν ήταν μόνο δικό μου αλλά και όλων που είχαν μείνει με ανοικτό το στόμα.
Και το συγκρίναμε, όπως καταλαβαίνετε, και με το δικό μας το υποτιθέμενο… Ευρωπαϊκό, τρομάρα μας. Ε, τι να τα επαναλάβω τώρα, είναι γνωστά αφού όλα αυτά τα χρόνια υπογραμμίζονται και επισημαίνονται αλλά αν εξαιρέσεις κάποια «μπαλώματα», εξακολουθεί να είναι έτσι που είναι. Και να έχουμε και τόσες χιλιάδες επισκέπτες από την Τουρκία που σώζουν το τουριστικό προϊόν μας και τους υποδεχόμαστε σ’ ένα τέτοιο Τελωνείο.
Τόσα χρόνια όλο για ριζικές λύσεις ακούμε αλλά τέτοιες δεν βλέπουμε. Κι αυτό γιατί δεν υπάρχει πολιτική βούληση. Κρίμα.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
