Μόνιμος καημός της γυναίκας μου, κάθε παραμονή των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, είναι ότι δεν έρχονται πολλά παιδάκια να μας «τα πουν». Μάλιστα αν και, από πολύ νωρίς, φροντίζει να είναι εφοδιασμένη με λίγο πιο χοντρά «ψιλά», τα οποία βάζει μέσα σε ένα κουτάκι γι' αυτή τη «δουλειά», τα περισσότερα μένουν στη θέση τους, αφού παραμένουν «αζήτητα». Κάθε χρόνο το ίδιο παράπονο, κάθε χρόνο μία από τα ίδια. Ίσως επειδή το καλυβάκι μας είναι κάπως απομονωμένο στο λιμανάκι.
Κάθε χρόνο, λοιπόν, προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε γιατί δεν μας κάνουν τη «χάρη» να κτυπήσουν την πόρτα περισσότερα παιδάκια, να μας ψάλουν τα κάλαντα. Παρηγοριόμαστε ότι μπορεί να φταίει ότι το σπίτι μας είναι λίγο μακριά και δεν έχει πολλά παιδάκια στην Αγία Ερμιόνη.
Άραγε αυτή είναι η αιτία ή τα τελευταία χρόνια ολοένα και λιγότερα παιδάκια βγαίνουν να «τα πουν»; Είναι ένα ερώτημα… Βλέπετε, υπάρχουν και εκείνοι οι πατεράδες και μαννάδες, οι οποίοι βλέπουν αυτό το «βγάλσιμο» των παιδιών τους σαν… ελεημοσύνη! Αν είναι δυνατόν… Και όμως είναι! «Λίγδωσε» το άντερό τους, όπως θα έλεγε και η γιαγιά μας, και τα βλέπουν όλα αφ’ υψηλού. Και όμως είναι ένα έθιμο, που δεν πρέπει για κανένα λόγο να χαθεί, όπως χάθηκαν τόσα άλλα. Γιατί πολλά από τα έθιμά μας τα «θυσιάσαμε» στο βωμό του εκσυγχρονισμού και της εξέλιξης.
Ας διατηρήσουμε τουλάχιστον κάποια απ’ αυτά και ας μη βάλουμε μία ακόμη ταφόπλακα. Ας αφήνουμε τα παιδιά μας να λένε τα κάλαντα. Δεν είναι ντροπή. Ας μην είμαστε τόσο εγωιστές…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
