Δεν είχα πρόθεση να ασχοληθώ με τις απόψεις περί κηδείας ή περί εξόδιου τελετής, όπως ανέφερε ο αγαπητός, κατά τα άλλα, κ. Αργύρης Στακιάς. Όμως, όλα όσα λέει ο επίτροπος της εκκλησίας των Νενήτων, με καλή πρόθεση φυσικά, μου φάνηκαν κάπως παράξενα και ιδιαίτερα εκείνα της χαράς στην εκδημία. Στηρίζονται, βέβαια, στα εκκλησιαστικά κατάστιχα και όποιος θέλει τα αποδέχεται και όποιος θέλει τα απορρίπτει. Εξαρτάται από το βαθμό πίστης του καθενός. Και ο καθένας έχει το δικαίωμα να πιστεύει ό,τι θέλει. Και, αν θέλετε, να παρηγοριέται κιόλας πως όταν εκδημήσει, κάτι άλλο πολύ ευχάριστο τον περιμένει στην άλλη «ζωή». Σεβαστό. Μια ζωή η θρησκεία προσδοκά ανάσταση νεκρών αλλά κανείς από εκείνους που «έφυγαν» δεν ξαναγύρισε… Μακάρι να συνέβαινε κάτι τέτοιο. Όμως, όπως θα πουν κάποιοι από εσάς, έτσι τα βρήκαμε, έτσι τα ακολουθούμε. Και καλά κάνουμε. Και ο καθένας τα βλέπει σύμφωνα με την θρησκεία ή μπορεί να τα αμφισβητεί.
Ο κ. Στακιάς επισημαίνει και κάτι ακόμα που δεν το είχα σκεφτεί μέχρι τώρα… «Προσέξτε το ντύσιμο του κεκοιμημένου, πόσο ωραίο, πόση επισημότητα με το κοστούμι, προσέξτε τον ωραίο στολισμό, τον πολυέλαιο από πάνω του να ανάβει, τα άμφια του ιερέως κ.λπ. Αν διαβάσετε τα συναξάρια της εκκλησίας μας θα παρατηρήσετε ότι οι Άγιοι εορτάζουν την ημέρα της κοίμησής τους, ως ημέρα χαράς που συναντήθηκαν με τον Δημιουργό τους. Για την εκκλησία μας ο θάνατος είναι ένας μεγάλος ύπνος, όπως και ο ύπνος -βραδινός ή μεσημεριανός- είναι ένας μικρός θάνατος (…). Κοιμάμαι σημαίνει ότι και θα ξυπνήσω κάποτε, θα αναστηθώ, όπως και ο Χριστός αναστήθηκε».
Πάντως ο κ. Στακιάς δεν είναι ο μοναδικός που πιστεύει στην ανάσταση νεκρών. Είναι η μεγάλη πλειοψηφία και κανείς δεν μπορεί να τους αρνηθεί αυτό το δικαίωμα. Θυμάμαι ότι και ο άγιος Παΐσιος, όσον αφορά το θάνατο νέων ανθρώπων και βρεφών και νηπίων, τον δικαιολογούσε ως κάλεσμα από το θεό.
Να επαναλάβω για μια ακόμα φορά ότι σέβομαι την άποψη τόσο του κ. Στακιά όσο και πολλών άλλων που πιστεύουν το ίδιο. Είναι κι αυτό μια παρηγοριά μπροστά στο φόβο του θανάτου. Μόνο που κανείς δεν πανηγυρίζει. Το αντίθετο. "Θρηνώ και οδύρομαι, όταν εννοήσω τον θάνατον και ίδω εν τοις τάφοις κειμένην την κατ' εικόνα θεού πλασθείσαν ημίν ωραιότητα άμορφον, άδοξον, μή έχουσαν είδος”, όπως λέει η ίδια η θρησκεία.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Ευχαριστώ τον Μανώλη Φύσσα για το παρακάτω σχόλιό του: Ο Φρεζούλης είναι ένας άνθρωπος που προσφέρει επί δεκαετίες στην κοινωνία με το σπουδαίο του γράψιμο, την παρατήρησή του κ.λπ. Δεν έχει φυσικά το αλάθητο του Πάπα όμως έχει περάσει πολλές εξετάσεις και πήρε άριστα. Δεν συμφωνώ σε όλα μαζί του, αλλα αυτό είναι τίμιο και υγιές και δεν αναιρεί την αμοιβαία εκτίμηση που έχουμε μεταξύ μας. Θα συμφωνήσω μαζί του ότι απουσιάζει το μέτρο από πολλά πράγματα στη ζωή και στην κοινωνία μας και η δουλειά του ως δημοσιογράφου και συγγραφέα είναι να κάνει ανάλογες επισημάνσεις. Αν αστοχεί σε κάτι νομίζω, από όσο ξέρω, ότι είναι πολύ δεκτικός να ακούσει και να επαναδιατυπώσει...
