Δεν είναι δυο μήνες τώρα που άλλη δουλειά δεν κάνουμε και ασχολούμαστε με το γάμο των ομοφύλων. Όλα τα υπόλοιπα πήγαν στην πάντα και η ελληνική πολιτεία και κοινωνία έχουν ως προτεραιότητά τους τον περί ου λόγος γάμο. Και βέβαια στην πρωτοκαθεδρία και η εκκλησία που μένεα πνέει, με την Ιερά Σύνοδο και κάποιους δεσποτάδες να αναθεματίζουν. Από τη στιγμή μάλιστα που πολλά ακούγονται και κυκλοφορούν. Αλήθεια ή ψέματα δεν μπορείς να βάλεις το χέρι σου στη φωτιά.
Τόσες μέρες είπα να μην αγγίξω το θέμα γιατί είναι και λεπτό αλλά και γιατί έχει διχάσει μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Όμως, είτε το θέλουμε είτε όχι, η εξέλιξη, άσχετα καλή η κακή, προχωρά μπροστά. Από τη στιγμή που άρχισε ο εκσυγχρονισμός σε πολλές πτυχές της ζωής μας λογικό ήταν να επηρεάσει και όλα όσα κατά το παρελθόν ήταν αυστηρώς απαράβατα. Άλλωστε με το πέρασμα των χρόνων έχουμε χάσει και τα αβγά και τα καλάθια και ως προς τις νοοτροπίες και όσον αφορά τις συμπεριφορές μας.
Και πώς να ξεχάσεις τις παλιές δεκαετίες με ποιο τρόπο αντιμετωπίζονταν όσοι είχαν διαφορετικό, από τον κανονικό, σεξουαλικό προσανατολισμό... Τους ανέβαζαν στο γάιδαρο, που θα έλεγε και η γιαγιά, ήταν δακτυλοδεικτούμενοι, η κοροϊδία ήταν δεδομένη, θεωρούνταν απόβλητοι, τα «κοσμητικά» έδιναν και έπαιρναν για τις «συκιές», τις «αδελφές», τους «κουνιστούς». Και φυσικά η προσωνυμία τους «πούστ…» παρέπεμπε σε ό,τι χειρότερο κατακάθι.
Τα χρόνια πέρασαν, στην Αμερική και στην Ευρώπη άρχισαν όλοι αυτοί να γίνονται αποδεκτοί, σταμάτησαν να τους βλέπουν με μισό μάτι, τους θεωρούσαν «δικούς» τους ανθρώπους και όχι ξένους. Και κάτι παρόμοιο έγινε και στη χώρα μας. Από τη στιγμή μάλιστα που δεν ενοχλούσαν κανέναν και είχαν δικαίωμα να επιλέξουν τις σεξουαλικές προτιμήσεις τους.
Και όλες αυτές τις μέρες, που γίνεται ο «χαμός», αναρωτιέμαι γιατί να με πειράξει αν ο άλλος ή η άλλη γουστάρουν αυτόν τον τρόπο ζωής. Δικαίωμά τους δεν είναι; Θα χαλάσει η ηθική της κοινωνίας μας; Μα, έτσι κι αλλιώς, τα τελευταία χρόνια τα έχουμε δει όλα. Τα έχουμε ισοπεδώσει. Θα είναι το μοναδικό; Τι θα αλλάξει αν κάνουν ή δεν κάνουν γάμο; Θα αλλάξει κάτι στην επιθυμία τους; Ό,τι είναι σήμερα χωρίς γάμο θα είναι και αύριο με γάμο. Στις μέρες μας η συμβίωση τείνει να γίνει κανόνας ακόμα και σε πολλά νεαρά ζευγάρια «ορθού» προσανατολισμού. Με ή και χωρίς σύμφωνο συμβίωσης.
Θα μου πείτε ότι αλλοιώνεται και απαξιώνεται ο θεσμός της οικογένειας όπως τον ξέραμε. Αλλά και πόσα άλλα ξέραμε και τα κατεδαφίσαμε με ευθύνη μας; Είναι το μοναδικό; Τι να κάνουμε; Είτε το θέλουμε είτε όχι, καλώς ή κακώς, η κοινωνία και η ζωή τραβάνε μπροστά, άσχετα αν για κάποιους είναι οπισθοδρόμηση! Και δεν μπορείς και να αντισταθείς με εγκυκλίους, εικόνες και θυμιατά.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
