Για τις βαλιτσάρες που κουβαλούσαμε μια φορά κι έναν καιρό είτε ως ναυτικοί είτε ως μετανάστες έγραφα χτες αλλά σήμερα θα γράψω τι πράγματα περιέχονταν σε αυτές…
Ήταν οι εποχές, μέχρι τις δεκαετίες του ‘70 και του ’80 όταν στη χώρα δεν υπήρχαν όλα αυτά που έβρισκες στο εξωτερικό… Δύσκολοι οι καιροί, ακόμα πιο δύσκολες οι εισαγωγές και όσα έρχονταν ήταν πανάκριβα και απαγορευμένα για τα φτωχά βαλάντια. Και οι περισσότερες οικογένειες βίωναν άσχημες καταστάσεις και το μηνιάτικο ή το μεροκάματο προοριζόταν για τα αναγκαία και απαραίτητα…
Στα σπίτια όμως των ναυτικών τα πράματα ήταν καλύτερα από πολλές απόψεις… Μπορεί να απουσίαζαν οι άνθρωποί τους για πολύ καιρό, αφού τα μπάρκα διαρκούσαν και πάνω από δύο χρόνια, αλλά όταν επέστρεφαν, ε, όλο και κάτι κουβαλούσαν μαζί τους… Ένα κουβάλημα που πολλές φορές καταντούσε μαρτύριο με μια μεγάλη ταλαιπωρία, αλλά και με μια μεγάλη αγωνία τι θα σου κόστιζαν αυτά που έφερνες στο Τελωνείο.
Με τις ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές πανάκριβες τότε στην Ελλάδα, οι ενισχυτές, τα μαγνητόφωνα, τα πικάπ, τα ηχεία είχαν την τιμητική τους μέσα στα κουτιά. Στη δεκαετία του ’70 άρχισε το κουβάλημα των έγχρωμων τηλεοράσεων και σε εκείνη του ‘80 των βίντεο. Και βέβαια τα παραπάνω δεν ήταν τα μοναδικά… Οι κούτες με τα ξένα τσιγάρα ήταν περιζήτητα. Τα σεντόνια «Κάνον» έπρεπε να στολίζουν κάθε ναυτικό κρεβάτι ενώ τα σαπούνια «Καμάι» ήταν απαραίτητα σε κάθε ναυτικό μπάνιο. Είχαμε και τα φανελάκια «Φρουίτ οφ λέμον» που τα φορούσαν όλοι οι ναυτικοί…
Αναρίθμητα ήταν όλα όσα χώνονταν στις βαλίτσες τους καιρούς εκείνους και πού να κάθομαι να τα αναφέρω ένα προς ένα… Ήταν το εν δυνάμει πλεονέκτημα των ναυτικών και μεταναστών. Μπορεί να θαλασσοδέρνονταν οι μεν και να υπέφεραν στις φάμπρικες οι δε, όμως οι οικογένειές τους, ας πούμε, ότι είχαν ό,τι δεν είχαν οι υπόλοιπες.
Μέχρι που από τη δεκαετία του ‘90 τα έχουμε όλα στην Ελλάδα και σταμάτησαν οι ξενιτεμένοι μας να κουβαλούν σαν γαϊδούρια…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
